Eruhaben Beyaz Yıldıza doğru giderken irkildi.
‘Hala çok daha uzun yaşamanız gerekiyor.’
Bu, Eruhaben’in duyduklarına inanamayarak alay etmesine neden oldu.
Bin yıl.
Zaten çok uzun yaşadığını düşünmüştü. Bu yüzden yorgundu. Canı sıkılmıştı. Tabii ki tehlikeli bir şey olmadığı için sıkılıyor falan değildi.
‘Bunu sık sık sorguladım.’
Eruhaben hayatını, Beyaz Yıldızın kendi hayatını sorguladığı gibi sorgulamıştı.
‘Ejderhalar neden 1000 yıla yakın yaşıyor?
Ne sebeple?
Bu kadar uzun süre tek başına yaşamanın ne anlamı var?’
Eruhaben’in 1000 yıllık yaşamında en çok gördüğü şeylerden biri ölümdü.
Tüm canlılar bir noktada ölürdü. Bu apaçık bir doğa kanunuydu. Buna karşı çıkmak gibi bir arzusu yoktu ama başkalarının ölümünü izlemek zordu.
Eruhaben, dünyanın Ejderhaları bağımsız, kibirli olarak ve yalnız olmayı tercih edecekleri şekilde yaratmasının nedeninin bu olduğuna inanıyordu.
Başkalarına önem vermeyerek daha az ölüme tanık olacaklardı.
Eruhaben’in Hayat Ağacı ve Elflerle ilgilenmesinin bir nedeni de bu olabilirdi. Elfler en uzun ömürlü yaratıklardan biriyken, Hayat Ağacı asla ölmeyen bir ağaçtı.
“Son yıllarımın böyle olmasını beklemiyordum.”
Eruhaben, gözlerini geri açmadan önce bir anlığına kapatırken dudaklarının köşelerinin yavaşça yukarı kalkmasını engelledi. Beyaz Yıldızı önünde görebiliyordu.
Kadim Ejderhanın soğuk bakışı, kara bulutlara doğru uçan ve sadece tek bir şey düşünen Cale’i hatırladı.
‘Onları hayatta tutmam gerek.’
Bütün bu serserileri canlı tutması gerekiyordu.
En önemli şey buydu.
Eruhaben, Beyaz Yıldızın göğe uzanan eline uzun bir mızrak fırlattı.
“Aigoo, kolumu mu kesmeye çalışıyorsun?”
Beyaz Yıldız diğer eliyle bir su duvarı oluştururken kıkırdadı.
Baaaaam!
Beyaz altın mızrak ve su duvarı şiddetli bir patlamayla çarpıştı. Beyaz altın ışık patlayarak herkesin görüşünü kapladı.
Beyaz altın ışığın kaybolduğu an Beyaz Yıldızın gözleri biraz daha açıldı.
“Evet, plan bu, uzun ömürlü arkadaşım.”
Eruhaben su duvarının tam önünde belirmişti. Sol eli su duvarına çarptı.
Beyaz altın ışıkla kaplı el, mavi suya dokunduğunda…
Ses çıkmadı.
Su, hiç ses çıkarmadan toza dönüşmüştü. Eruhaben’in su duvarını delen eli Beyaz Yıldıza doğru uzandı.
Elinde de yeni bir beyaz altın mızrak belirmişti.
Beyaz Yıldızın parlak kahverengi gözleri, suyu delip geçen Ejderhanın gözlerine baktı. Bu altın gözlerin, insan gözlerinden farklı olarak uzun gözbebekleri vardı.
“…Seni kahrolası kadim Ejderha.”
Eruhaben’in mızrağı havada sağ eline doğru savrulduğunda Beyaz Yıldız sol elini tekrar hareket ettirdi.
Baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam!
Başka bir yüksek sesli patlama İmparatorluğun başkentini salladı.
“Ugh!”
“Ugh! Sadece, sadece şu anda neler oluyor?”
Başkentin duvarlarının dışında.
Orada toplanan insanlar, Simyacıların Çan Kulesinin yanında savaşan iki kişiyle birlikte başkenti kaplayan kara bulutları izlerken korkularını gizleyemediler.
Akılları karmaşık olmaktan çok uzaktı.
Önlerindeki patlamalar, kalplerinde sadece korku ve umutsuzluk bırakmıştı.
Korkudan başkentten olabildiğince uzağa kaçmışlardı, ancak evleri her şeyleri olan bu insanlar, bu olanları duvarların dışına kıvrılıp izlemekten başka bir şey yapmıyorlardı.
“…Sör Bernard … Bir Lich idi…”
O korkunç siyah iskeleti bir daha asla görmek istemiyordular. Ancak, Lich öldükten sonra başka biri ortaya çıkmıştı. Ve o kişi sanki bir şey yapacakmış gibi havada elini sallıyordu.
Kadim Ejderha Eruhaben, Beyaz Yıldızın ne yapmaya çalıştığını anlamak için mızrağını Beyaz Yıldızın sağ eline saplamaya çalışıyordu. Ancak saldırısı Beyaz Yıldızın suyla çevrili sol eli tarafından engellendi.
“Ne oldu?”
Beyaz Yıldız, kadim Ejderha mızrağı tutarken gelişigüzel bir şekilde sordu.
“Antik gücümün ne olduğunu mu merak ediyorsun?”
Eruhaben konuşmaya başladı.
“Gökyüzü ağlıyor.”
Tüm duyuları gökyüzünde olanların hareketini takip ediyordu.
Rüzgâr.
Yağmur.
Yıldırım.
Gökyüzünde var olan ve gökyüzünün yaratabileceği şeyler, o kara bulutlarda bir araya geliyordu. Gökyüzündeki kuvvetler o kadar güçlüydü ki, kadim Ejderhayı ürpertiyor ve tüylerinin dikelmesine sebep oluyorlardı.
Eruhaben, bu antik gücün neler yapabileceği hakkında iyi bir fikre sahipti ve sordu.
“Bu gökyüzü-özellikli bir antik güç mü?”
“Evet. Muhtemelen hiç duymamışsındır.”
Mızrak ve sol el savaşmaya devam etti. Eruhaben yine de Beyaz Yıldızın sorusunu kolayca yanıtlamayı başardı.
“Evet, daha önce hiç duymadım.”
Gökyüzünün gücüne sahip antik bir güç. Gerçekten bunu hiç duymamıştı.
Ancak, şu anda sorun bu değildi. Eruhaben daha fazlası olduğunu hissetti.
“Sadece bir kısmını mı kullanacaksın?”
Rüzgâr, yağmur ve yıldırımlar. Eruhaben’in sezgisi ona, bunun bu gökyüzü antik gücünün sınırı olmadığını söylüyordu.
Gökyüzü.
Adında ‘gökyüzü’ kelimesi geçen bir şeyin sadece bu kadar gücü olmasına imkân yoktu. İçgüdüleri ona, gücün şiddetinden dolayı çoktan ürperiyor olmasına rağmen, bunun hala tam güçte olmadığını söylüyordu.
1000 yıllık tecrübesi onu uyarıyordu.
Beyaz Yıldız gülümsemeye başladı.
“Doğru. Tamamını kullanmayı düşünmüyorum. Bu kadarı yeterli.”
Beyaz altın mızrak ve suyla kaplı el eşit derecede güçlü görünüyordu. Her iki taraf da geri itilmiyordu.
Ancak Beyaz Yıldız, Eruhaben’e rahatlamış bir ifadeyle bakarken Eruhaben’in ifadesi biraz sertti.
Beyaz Yıldızın tüm gücünü kullanmamasının nedeni.
Eruhaben, Beyaz Yıldızın az önce söylediklerine inanmadı. Bu yüzden bir sonraki soruyu özgüvenle sorabilirdi.
“Vücudundaki yük yüzünden mi?”
Beyaz Yıldızın yüzündeki gülümseme anında kayboldu.
Eruhaben hiçbir şey olmamış gibi devam etti.
“Vücudunda Cale gibi birçok antik güç var gibi görünüyor. Bu yüzden, bunların sana da yük olup olmadığını merak ediyorum.”
Farklı nitelikler, bir kişinin vücuduna bir yük bindirirdi.
Tabii ki, kişinin plakasının boyutuna bağlıydı, ancak antik güçleri kullanmanın acısı her zaman vücuda iletilirdi.
“Vücudunu dengeye oturtmak için istediğin zaman tüm özellikleri toplayabilirdin aslında.”
Su, ateş, rüzgâr, toprak ve odun.
Cale Henituse artık tüm özelliklere sahipti, böylece antik güçlerin birbiriyle çarpışmasından kaynaklanan acıyı daha fazla çekmesine gerek yoktu.
Eruhaben’in yüzünde yavaşça bir gülümseme belirdi. Beyaz Yıldızın az önce onun mızrağına çarptıktan sonra nasıl kanadığını hatırladı.
“Henüz hepsine sahip değilsin gibi görünüyor. Şu anda dengede değilsin, değil mi?”
Eruhaben artık gülümsemeyen Beyaz Yıldıza gülümsemeye devam etti ve sözlerini sürdürdü.
“1000 yıl yaşayan tek kişi sen değilsin. Sadece bir hayatım olmuş olabilir ama ben de 1000 yıl yaşadım. ”
Eruhaben’in arkasında büyük bir dalga gürledi.
O dalganın rengi de beyaz altındı. Eruhaben’in kendini tutmaya hiç niyeti yoktu.
“Muhtemelen tüm gücünü kullanman gerekecek.”
Kadim Ejderha arkasındaki dalgayı işaret etti.
“Git.”
Büyük beyaz dalga Beyaz Yıldıza doğru koştu. Beyaz Yıldız, kendisine doğru gelen güçlü dalgayı sessizce izledi.
Daha sonra gülümsemeye başladı.
“Eruhaben, beni biraz oyalamak istiyor gibisin.”
Ateş kılıcı yeniden ortaya çıkmıştı.
O kılıç yönünü çevirmeden önce altın dalgayla yüzleşti.
“Ah!”
Aşağıdan izleyen Aziz Jack derin bir nefes aldı.
Kılıcın altın dalgayı keseceğini düşünmüştü. Ancak o kılıçtan çıkan ateş altın dalgasına doğru ilerlemiyordu.
“…Genç efendi Cale!”
Kılıçtan çıkan ateş bir bumerang şeklinde Cale’e doğru hücum etti. Beyaz Yıldız daha sonra gülümsedi ve kılıcını beyaz altın dalgaya doğru salladı.
“Cale Henituse’nin antik güçleri benimkilere karşı kazanamaz. Eksikler.”
Cale, hangi antik gücünü ortaya çıkarmış olursa olsun, şu anda Beyaz Yıldızın antik güçlerinden hiçbirini yenemezdi. Bu yüzden Cale şu anda ne yaparsa yapsın Beyaz Yıldızın gökyüzü özelliğine sahip saldırısını yok edemiyordu.
“Bu kötü değil mi? Gidip ona yardım etmen gerekmiyor mu? Cale Henituse’u korumak istediğine eminim.”
Beyaz Yıldızın gözlerindeki yorgunluk gitmişti ve şimdi oldukça eğleniyormuş gibi görünüyordu. Eruhaben’in iç çektiğini görebiliyordu.
Beyaz Yıldız bu beklenmedik yanıtla irkilirken oldu.
Baaaaaam!
Beyaz Yıldızın ateşi bir şeye çarptı ve patladı.
Ateşle birlikte gümüş bir kalkan parçalanıyordu. Cale gökyüzüne doğru ilerlerken kaşlarını çattı.
“…Haaaa.”
Sonra umursamaz bir şekilde ekledi.
“Neden buraya geliyorsun?”
Etrafında üç katmanlı gümüş bir kalkan vardı. Kısa süre sonra Cale’in yanına tombul bir siyah Ejderha geldi. Ejderha gururla bağırırken kanatlarını çırptı.
“Ne istersem onu yaparım!”
Cale gülmeden edemedi. Ejderhanın ön patilerinin ceketini tuttuğunu görebiliyordu, sanki asla bırakmayacağını söylüyordu.
Cale’in kaşlarını çatan yüzü daha sonra diğer tarafa döndü.
“Ve sen neden buraya geliyorsun?”
Kılıç ustası Hannah. Yüzünde sanki daha az önce sahip olduğu boş ifade hiç orada olmamış gibi huysuz bir ifade vardı.
“Sen salak mısın?”
“Ne?”
‘Bu bana salak olup olmadığımı sormanın zamanı mı?’
Beyaz Kemik Ejderhanın üzerindeki Hannah, şok olmuş görünen Cale’e elini uzattı. Sonra beyaz kılıcı ondan aldı.
“Kılıç kullanmayı biliyor musun?”
“……”
“Bunu nasıl kullanacağını biliyor musun?”
“……”
Raon, Cale yerine yanıt verdi.
“İnsanın söyleyecek bir şeyi yok!”
Haklıydı.
Cale’in söyleyecek bir şeyi yoktu.
– Yöntemin ne bir eşya olduğunu ne de beyaz kılıç olduğunu söyledim. Bu yöntem, çevrendeki arkadaşlarını içeriyor.
Cimri, Cale’in zihnine konuştu.
“…Haaaa.”
Cale, Hannah’nın gülümsediğini gördükten sonra başını eğdi ve Raon kanatlarını çırparken iç çekti.
Başını eğdiğinde bir şey görebiliyordu.
“Böyle zayıf bir dalgayla ne yapmayı planlıyorsun?”
Beyaz Yıldızın beyaz altın dalgayı ateş kılıcının ağır darbesiyle kestiğini görebiliyordu. Dudaklarının köşelerinde kan vardı, ancak mana dalgasını kolayca kesmek için gösterdiği güç inanılmazdı.
Ancak Cale, ikiye bölünen dalgadan başka bir şeye odaklanmıştı.
Dövüşen Eruhaben ve Beyaz Yıldıza bakmıyordu.
Daha aşağıya bakıyordu.
Yere bakıyordu.
“…Neden-!”
‘Neden kaçmıyorlar?!’
Cale kaşlarını daha da çatmaya başladı.
Aşağıda Simyacıların Çan Kulesi meydanına bakıyordu.
Choi Han, Mary, Jack ve Sör Rex aşağıda toplanmıştı. Ayrıca Rosalyn üzerlerinde uçuş büyüsü kullanırken onlarla birlikte olduğu için zeplin nerede olduğunu merak etti.
“Tanrım.”
Cale bir kahkaha patlattı.
“Hepinize kaçmanızı söyledim-”
“O halde insan, sen de kaç! Neden kaçmıyorsun?!”
Cale, altı yaşındaki çocuğun ağzından çıkan kelimeler karşısında ne diyeceğini bulamamıştı. Ancak bir an önce kendine gelmesi gerekiyordu.
Kara bulutlardan gelen cızırtılı ses kesildi. Cale hızını artırdı.
“Acele edin.”
İçinde uğursuz bir his vardı.
Beyaz Yıldız hala Eruhaben’e karşı savaşırken meşgul görünüyordu.
Eruhaben, Beyaz Yıldızın ateş kılıcına karşı oldukça iyi savunma yaparken kendi saldırılarını da gerçekleştiriyor gibiydi.
O anda oldu.
Cale, başını kaldıran Beyaz Yıldız ile göz teması kurdu.
Maskeden gözlerini görebiliyordu.
Gözlerinin köşeleri kıvrılmıştı.
O anda Eruhaben’in sesini duydu.
“Herkes kaçsın!”
Bu çaresiz bir haykırıştı.
Aynı anda Eruhaben’in vücudundan kâğıda yayılan sulu boya gibi beyaz altın ışık çıkmaya başladı. Ancak Cale, yayılan bu ışığa dikkat edemedi.
Oooooooong-
Kara bulutlar yine ses çıkarıyordu.
Cale başını çevirdi.
“Ah, ah!”
Hannah, ellerinin titremesine neden olan gürleyen beyaz kılıcı durdurmaya çalışıyordu. Hannah, Cale ile göz teması kurarken gülümsemeye başladı.
Sesi titriyordu.
“…Bir şey garip. E, ellerim titriyor?”
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Hannah çok terliyordu. Kara bulutların eskisinden farklı bir şekilde kükremeye başladığı an olmuştu.
“İnsan! Kara bulutların içinde tuhaf bir şey hissediyorum!”
Raon, Cale’e baktı ve konuşmaya devam etti.
“Çaresizlik! Orada umutsuzluk var!”
Cale, bulutların içinde bir çeşit parlayan ışık görebiliyordu. Hayır, ışık değildi.
Siyah bir şey parlıyordu.
Siyah bir yıldırımdı.
Her an yere düşmeye hazır görünen bu kara yıldırım parlıyordu.
Oooooooong-
Cale, gökyüzünün gümbürtülerini dinlerken ayaklarına baktı.
Beyaz altın ışık bir noktada ayaklarına ulaşmıştı. Işık daha sonra ayaklarını ve bacaklarını geçti.
Bu beyaz altın ışık bir engeldi.
Kara bulutların altındaki her şeyi koruyan büyük beyaz altından bir bariyerdi. Cale, beline doğru ilerleyen beyaz altın bariyerle birlikte Eruhaben’i görebiliyordu.
Eruhaben’in iki eli, beyaz altın bariyeriyle kara bulutları savuşturmaya çalışıyormuş gibi, hayır, gökyüzünün ağırlığını savuşturmaya çalışıyormuş gibi uzanmıştı.
Choi Han, Mary ve Rosalyn, Eruhaben’i çevreliyorlardı.
Önlerinde Beyaz Yıldız vardı.
Cale, Beyaz Yıldızın gülümsediğini görebiliyordu. Sanki ne Eruhaben ne de Cale’in gökyüzünü savuşturacak gücü olmadığını söylemeye çalışıyormuş gibi gülümsüyordu.
Cale, Beyaz Yıldızın gülümsemesini gördükten sonra açıkça yorum yaptı.
“Bu lanet p*ç kurusu.”
‘Bin yıl yaşamış olması umurumda değil, bu bok kafalı bundan böyle benim için tam bir p*ç kurusu.’
– Cale.
Yıkım Ateşi Cale’e seslendi.
– O yıldırımı yok etmiyoruz. O siyah renkli ışığı yok ediyoruz.
‘Biliyorum.’
“Hannah, Raon.”
“Ne var? Seninle geliyorum!”
“Ben de geliyorum!”
Raon, Eruhaben’in beyaz altın bariyerine odaklanmışken Hannah elleri titreyerek orada duruyordu. Cale, ikisine sert bir şekilde karşılık verdi.
“Eruhaben-nim’in bariyerinin altına saklanın.”
“Hayır dedim.”
“İnsan, istemiyorum!”
Raon ve Hannah başlarını çevirdi.
Ses, her an düşmeye hazır görünen o kara yıldırımdan gelmiyordu.
Farklı bir yıldırımdı.
Gül renginde bir yıldırımdı.
Pembe altın renkli bir ışıkta parlıyordu ve her an gökyüzüne doğru hücum etmeye hazır görünüyordu.
Cale, göğsüne ulaşan beyaz altın bariyerin yanından uçtu ve onlara karşılık vermeden önce kara bulutlara paralel durdu.
“Hepsini yakacağım.”
Bu yüzden onlara saklanmalarını söylüyordu.
– Maksimum güç?
Cimri sordu ve Cale karşılık verdi.
“Evet.”
Cale gülümsemeye başlarken vücudunu dolduran gücü hissetti.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)