Beyaz Kemik Ejderha gece gökyüzünde yavaş yavaş kendini gösteriyordu.
“…E, Ejderha-”
Kedi Şövalye Sör Rex şaşkınlıkla Cale’e baktı.
‘Gerçekten bir Ejderhanın kemikleri mi?
Ejderha kemiklerini nereden buldun?’
Bunu daha önce duymamıştı.
Tabii ki Henituse bölgesindeki savaş sırasında o da Kemik Ejderhanın görüntülerini görmüştü, ancak o bir Kara Kemik Ejderhasıydı.
Ayrıca, o Ejderha yok edilmişti.
‘Başka bir takım daha Ejderha kemiği mi vardı?’
Cale, arkasını dönmeden önce bir an için Rex’in şaşkın bakışlarıyla karşılaştı. İmparatorluğun endişeli ve şaşkın vatandaşlarını da görebiliyordu.
O anda Raon’un sesini duydu.
– Bu sahte! Herkes bu sahtekârlığa karşı şaşkına dönüyor!
‘Aynen öyle, değil mi?’
Cale’in dudaklarının kenarları başlığının altında yukarı kalktı.
Bunların hepsi Wyvern kemikleriydi.
Ancak, kemikler ve bedenler hakkında dünyadaki en fazla bilgiye sahip olan ve geçmişte bir dizi gerçek Ejderha kemiğini kontrol eden Mary tarafından bir Ejderha gibi bir araya getirilmiştiler.
Bu yüzden herkese bir Ejderha gibi görünüyordu.
Önemli olan kısım buydu.
“Haha-”
Sör Bernard, hayır, Kule Ustası Bernard gülmeye başladı.
“Ne kadar da eğlenceli.”
Şu anda odaklandığı tek şey önündeki beyaz şeylerdi: beyaz cüppeli büyücü, Beyaz Kemik Ejderha, rahipler, Wyvernler ve Kutsal Şövalyeler.
Sonunda bakışları Mary’ye döndü.
“Geçen sefere kıyasla biraz daha güçlenmişsin.”
‘Ne?’
Cale’in ifadesi tuhaflaştı.
Mary, Bölüm 7’de önemli miktarda ölü mana emmiş ve güçlenmişti.
Choi Han’ı on seferden altısında yenecek kadar güçlüydü.
Ama bu kadar güçlenmek sadece ‘biraz’ güçlenmek miydi?
Mary’nin cevabını duydu.
“Ben bunun farkındayım. Biraz daha güçlendim.”
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Mary güçlenmesinden ‘biraz’ olarak bahsediliyordu. Bakışları Kule Ustası Bernard’a çevrildi.
“Sana kıyasla sadece biraz.”
İnsanlar o anda gökyüzüne baktılar.
Beyaz Kemik Ejderhası kanatlarını hareket ettirmeye başladı.
“Ancak, kazanan ben olacağım.”
Mary’nin kendinden emin sesi Bernard’ın kulaklarına ulaştı. Kule Ustası karşılık verirken gülmeye başladı.
“Hahaha, haha- bu Kara Büyücüler her zaman, haha-”
Daha sonra gülmeyi kesti.
“Böyle aptallar.”
Uzun zaman önceki son Kara Büyücüyü, Ölüm Kraliçesini hatırladı.
Bernard’ın dudaklarının köşeleri bükülmeye başladı.
Kara Büyücüler, Yasak Büyücülerden daha zayıftı.
Gerçek buydu.
Ancak bu gerçeği yok eden ve karanlık özelliğine sahip canlıların yaşayabileceği bir yerin yaratılması gerektiğini ilan eden birileri olmuştu.
Karanlığın da doğanın bir parçası olduğunu söylerken, tek başına Batı kıtasını geziyor ve karanlık özelliği ile farklı ırklara ulaşıyordu.
Onlara dünyaya karışmalarını ve saklanarak yaşamamalarını söylerken, Batı kıtasını saklanmadan dolaşmıştı.
‘Bernard, Yasak Büyücülere öncülük etmelisin. Benimle gel. Eminim yasak büyünün de doğaya karışmasının bir yolu vardır.’
‘Dünyada var olan her şeyin bir nedeni vardır. Yasak büyünün kötü olmamasının bir yolu olmalı.’
Bunları ona, iğrenç örümcek ağı gibi siyah damarlarla kaplı, kırışık yaşlı yüzüyle söylemişti.
Hayatı boyunca acı içinde yaşamaktan vücudu aşırı derecede zayıftı ve sırtı her türlü farklı hastalıktan öne eğilmişti.
Ölüm Kraliçesi muhtemelen dünyanın en perişan görünümlü insanıydı.
O eski püskü yaşlı kadın şunları söylemişti.
‘Bernard, bunların hepsini hallettikten sonra doğaya dön.’
‘Hadi artık, yaşama takıntından kurtulalım.’
Bernard, aynı siyah damarlarla kaplı Hannah’nın kendisine bağırdığını görebiliyordu.
“Sadece bir Lich olmakla kalmadın, aynı zamanda insanları da kontrol etmek mi istiyorsun?!”
Aynı anda zihninde Ölüm Kraliçesinin sesini duydu.
‘Tutkularından kurtul. Lich olarak yaşamayı bırak. Kendine, hayatını kendi şartlarına göre sona erdirmek için araçlar ver. Aksi takdirde, seni kendim öldürmek zorunda kalacağım, Bernard.’
Bernard kahkahaya dönüşmeden önce gülümsemeye başladı.
“Hahahaha-!”
Sonunda, Yasak Büyücüleri yenebileceğini iddia eden son Kara Büyücü ölmüştü.
Yaşayacak olan Bernard’ın kendisiydi.
Yaşayan, galip gelirdi.
Kule Ustası Bernard, yavaşça elini kaldırdı.
Baaaaam!
Siyah ve altın aura Bernard’ın kara mana küresine çarptı ve bir patlamaya neden oldu.
Bernard, kendisine saldıran kişiye küçümseyerek bakmadan önce, Hannah’nın aurasını kolayca uzaklaştırdı.
“Kızgın görünüyorsun.”
Bernard, şu anda Hannah’nın gizli saldırısı konusunda gergindi, ancak herhangi bir ordu savaşı konusunda gergin olmasına gerek yoktu.
“Neden kızgınsın?”
Kule Ustası Bernard, derin derin soluyan ve ona dik dik bakan Hannah’ya baktı.
“Gerçekten nedenini bilmiyor musun?”
Kızgın gözleri Bernard’ı geçip arkasında toplanan insanlara kaydı.
Bernard’ın ordusunda bir araya gelen bu insanların siyah gözleri vardı ve yüzlerinde, sanki tüm özgür iradelerini kaybetmişler gibi, herhangi bir duygu görünmüyordu.
Kontrol ediliyorlardı.
Onlar, kullanılıyordu.
Bu Hannah’nın en nefret ettiği şeylerden biriydi.
Güneş Tanrısı Kilisesi ve Papa tarafından kullanıldığı için gençliğinde sahte bir hayat yaşamak zorunda kalmıştı.
Daha sonra Arm tarafından kandırılmış ve sırtından bıçaklanmıştı.
“Kötü biri olabilirim ama…”
Hannah’nın kolları hiç güç kaybetmeden aşağı düştü. Kılıcı yerde sürünüyordu.
Kardeşi ve Cale’in grubu iyi insanlardı.
Ancak, o kötü bir insandı.
Hayır, o kötünün de ötesindeydi, korkunç bir insandı.
O en beteriydi.
“Hayır. Ben sadece kötü değilim, son derece kötüyüm.”
Kılıç hızla yerde hareket etti.
Hannah’nın kılıcı bir kez daha savruldu.
“İşte bu yüzden, sadece senin gibi p*çler öldüğünde iyi hissediyorum!”
Aurası ölü mana ile çarpıştı ve başka bir patlamaya neden oldu.
Baaaaaam-
Patlamanın tozu bölgeyi kaplarken Bernard’ın sesini duydu.
“Bazen, azınlık olan taraf, daha güçlü bireylere sahipse, savaşı kazanabilir.”
Mary’nin içinde kötü bir his vardı ve siyah aurayı parmaklarında dolaştırdı.
Hannah, Mary’ye yaklaştı ve ayaklarına biraz güç verdi.
O anda oldu.
Pat! Bam! Bam!
Bazı sesler duydular.
Bazı şeylerin birbirine çarpma ve kırılma sesiydi.
“Lanet olsun!”
Cale başını çevirdi ve kaşlarını çatmaya başladı.
Simyacıların Çan Kulesinin açık ana girişine doğru baktı.
Orada duran şok olmuş bir Tasha, Kara Elfler ve Choi Han’ı görebiliyordu.
Başka insanlar da vardı.
Bağlı olan Yasak Büyücüler, Yasak Büyücü olmayan Simyacılar ve hatta Simyacıların Çan Kulesindeki tuhaf görevlerden sorumlu insanlar vardı.
Son olarak, kaçırılan ve köle olarak İmparatorluğa getirilen insanlar vardı.
Hepsini görebiliyordu.
“Uuuuuuuuuuuu.”
“Ugh!”
Hepsinin gözleri siyahtı ve Kara Elfler onları durdurmaya çalışsalar bile, Çan Kulesinin dışına çıkmak için çırpınıyorlardı.
Bazıları, Kara Elflerin onları geri tutması yüzünden kollarının garip bir şekilde bükülmesini umursamadı bile.
Dışarı çıkıp Kule Ustası Bernard’a doğru ilerlemek istediler.
Ona ulaşmak için her şeyi yaparlardı.
“…Bu! Bu insanlar da kontrol ediliyor gibi görünüyor!”
Cale, endişeli bir Rex’in sesini duyabiliyordu.
Aynı anda Bernard’ın sesini de duydu.
“Ancak, güçlü bireylerle dolu küçük tarafı yenmenin bir yolu var.”
Patlama dinip toz bulutu dağılırken Bernard’ı tekrar görebiliyorlardı.
Bernard, Cale’e gülümsüyordu. Bir tablodan çıkmış gibi görünen güzel bir gülümsemeydi.
“Sadece zalim ve kötü olmak zorundasın. İyi olmaya çalışırsan, bir savaşı kazanmak zor olur.”
O anda oldu.
– İnsan!
– Cale! Bu büyük bir varlık.
O an zihninde iki Ejderhanın konuştuğunu duydu.
“Öhhö!”
Kule Ustası Bernard’ın yanında duran kişi iki eliyle kendini boğmaya başladı. Kule Ustası gibi davranan kişiydi, Bernard’ı efendisi olarak çağıran kişiydi.
Bernard, bu ani olay nedeniyle insanlar ona bakarken gülmeye başladı.
“Onları kontrol edersem, kendilerini bile öldürebilirler.”
O anda oldu.
“H, hayııır!”
İnsanlar, başlarını o umutsuz haykırışa doğru çevirdiler.
“B, baba!”
Vatandaşların başkentten çıkışını engelledikten sonra Bernard’a doğru ilerleyen şövalyelerden biri, bir çocuğu bileğinden sürüklüyordu.
“Şövalye-nim! Hayır! Siz, uh!”
Şövalyeyi durdurmaya çalışan çocuğun babası, şövalye tarafından uzaklaştırıldı. Herkes bu ani gelişme karşısında tedirgin olurken…
“Kontrol ettiğim insanlar, masum insanları bile sorunsuzca öldürebilir.”
Bernard konuşmaya devam ederken güldü.
“Güçlülere saldırmıyorum. Masumlara saldırıyorum. Aptalca iyi ve güçlü insanları yenmenin yolu budur.”
“Ugh! Öhhö!”
Bernard, ölmekte olan öğrencisinin başını nazikçe okşadı.
“Bu harika bir yok etme yöntemi değil mi?”
Sadece öldürmek yıkım sayılmazdı.
Yıkım, bir kişinin zihninin acı içinde yok oluşunu izlemekti.
İçlerinden akan ölü mananın umutsuzlukla dolmasının tek yolu buydu.
Bu onun efendisi için faydalı olurdu.
“Eee?”
Bernard donup kalmış güçlü kişilere baktı.
O anda oldu.
“Tamamen saçmalık. Bu tür saçmalıkları duyduğum için kulaklarım kirlendi.”
‘Ne?’
Mary’nin mekanik ve sert sesinin karşılık verdiği an buydu.
“Ugh! Ah!”
Beyaz bir şey havada uçtu ve şövalyenin zırhına çarptı.
“Babacığım!”
“Ah ah-”
Baba çocuğa doğru koşarken ve ona sarılırken titriyordu.
Kara gözlü şövalyenin tekrar çocuğa doğru geldiğini görebiliyordu.
Bam!
Ancak engellendi.
“Sam!”
“Heh, patron.”
Çocuğun dükkân sahibi olan babası, kenar mahallelerden gelen çalışanı Sam’i, küçük bir kalkanla şövalyeye karşı savunma yaparken görebiliyordu.
Gecekondu sakinlerinden biri yerde yuvarlanan bir şeyi kaptı ve fırlattı.
Birisi o şeyi yakaladı.
Bu bir kalkandı.
Büyük bir gümüş kalkandı.
Kalkanı tutan kişi bağırmaya başladı.
“İmparatorluğun vatandaşlarını koruyun!”
Gecekondu mahallesindeki çantalı insanlar, Rex’in bağırışını duyduktan sonra çabucak küçük kalkanları çıkardılar.
Çantalarındaki tek ‘silah’ buydu.
Rex bir kez daha bağırdı.
“Herkes koşsun!”
Rex’in gözleri Cale’e yöneldi.
Rex, Cale’in cüppenin altına gizlenmiş gözleriyle göz teması kurdu.
Koruma.
Rex ve arkadaşlarının görevi buydu.
“Ben gidiyorum.”
Rex, Cale’in yanından koşarak geçerken ve ona işini yapmak için hareket ettiğini söylerken başka biri bağırmaya başladı.
“Sör Rex’i koruyun!”
Beyaz rahibe cübbesi giyen orta yaşlı kadın, başlığını çıkardı ve bağırırken kollarından bazı silahlar çıkardı.
“Seni deli p*ç, çocuklara zarar vermeye cüret mi ediyorsun?”
Bu, Cale’in bilgi ağının lideri olan Fresia’ydı.
Geçmişte, bir çocuğu kaçırmasını söyleyen eski liderini öldüren suikastçı, astlarıyla birlikte meydandan uzaklaşmaya başladı.
“Bütün şövalyeleri savaşamaz hale getirin!”
“Evet hanımefendi!”
Rahip taklidi yapan suikastçıların hepsi hareket etmeye başladı.
Harekâtın kalkanları ve silahları, görevlerini yerine getirmek için hareket etmeye başladı.
– İnsan!
“Biliyorum.”
Cale, kalan rolleri düşündükten sonra konuşmaya başladı.
“Aziz-nim.”
Cale, sürekli ‘arındır, arındır’ diye mırıldanan Jack’in omzuna hafifçe vurdu. Jack’in titreyen gözbebeklerine baktı ve konuşmaya başladı.
“Buradaki insanların hepsi kararlı. Ayrıca son derece güçlüler. Masumların zarar görmemesini sağlayacak kadar güçlüler.”
“Ah.”
Jack bir iç çekti.
Cale ve kendisinin yanından koşan insanları görebiliyordu.
Choi Han ve Kara Elfler.
Beyaz cüppeler giyen bu insanlar Simyacıların Çan Kulesinin içindeki karanlıktan fırlıyorlardı.
Jack o anda birinin güldüğünü duydu.
“Pahahahaha, iyi mi? Kim iyi?”
Kadın, omuzları deli gibi inip kalkarken, gülüyordu.
‘Benim küçük kardeşim.’
Jack, küçük kız kardeşi Hannah’yı görebiliyordu.
Gözleri öfkeyle dolu olan Hannah konuşmaya devam etti.
“İyi? İyi bir insan olduğumu mu düşünüyorsun? Paha, hahahahaha!”
Eklerken tekrar gülmeye başladı.
“Bernard, seni öldürürsek her şey bitmez mi?”
Diğerlerini kontrol eden kişiyi öldürürlerse tüm bunlar sona erecekti.
Hannah gelişigüzel bir soru sorarken gülmeye devam etti.
“O benim, değil mi?”
Yanındaki kişi cevap verdi.
“Bu doğru.”
Sert ve mekanik bir sesti.
Ancak bu, Aziz Jack’ten sonra Hannah’yı en iyi tanıyan kişinin sesiydi.
Hayatının geri kalanında onunla aynı acıyla yüzleşmek zorunda kalan Mary’ydi. Sakin sesi Hannah’nın kulaklarına ulaştı.
‘Acıyor.’
Hannah, vücudunun her yerindeki küçük batmalardan acı çekiyordu.
Yine de Mary’ye yorum yaparken ayaklarına biraz güç kattı.
“Beyaz Kemik Ejderhasını gerçekten de siyah olandan daha çok sevdim.”
Daha sonra koşmaya başladı.
Ayakları aynı anda yere bastı.
Havaya sıçramıştı.
Ayakları kısa sürede inecek bir yer buldu.
Beyaz Kemik Ejderhanın başıydı.
Hannah, emri verirken Beyaz Kemik Ejderhanın kafasına indi.
“Hadi gidelim.”
Beyaz kemikli Wyvernler ve Kutsal Şövalyeler havada Hannah’nın arkasından gittiler.
Choi Han ve Kara Elfler Mary’yi geçerek yerdeki Bernard’a doğru koştular.
Cale, Aziz Jack ile tekrar konuşmaya başladı.
“Zamanı geldi.”
Jack ne yapması gerektiğini düşünmeye başladı.
Şimdi göğsündeki gürültüyü hissedebiliyordu. İç cebinde gümbürdeyen bir şey vardı.
Cale, Jack’in gözlerindeki titreme dururken, Jack’in kulağına fısıldadı.
“Kötülüğü kına.”
Aziz Jack, cebinde gümbürdeyen küçük kompakt aynayı tuttu.
Güneş Tanrısının ilahi eşyası, Güneşin Kınaması.
Çağlıyordu.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)