Cale ayağa kalkarken sandalyesi gıcırdadı. Toonka’ya bir soru sorarken uzaklaşmaya başladı.
“Ne zaman gidiyoruz?”
Hedefleri elbette Akçaağaç Kalesi idi.
“Yarın. Kralın konuşmasından sonra gideceğiz.”
Önce İmparatorluk savaş ilan etmişti.
Whipper Krallığının kralı da askerlerin ve vatandaşların moralini yüksek tutmak için bir şeyler söylemek zorundaydı.
Herkesin kafasındaki korku ve belirsizliği azaltmanın yolu buydu.
Cale başını salladı ve odadan çıktı.
“Sanırım yarın konuşmanın yapılacağı yerde görüşürüz.”
Yarın, hepsinin savaş alanına gidecekleri zamandı.
* * *
Bir bahar esintisi esiyordu.
– İnsan, insan! Uzakta duran askerleri ve savaşçıları görebiliyorum! Sonunda savaşacakmışız gibi geliyor!
Cale, sayısız Whipper kuvvetlerinin toplanması gereken yere doğru ilerlerken baharın kokusunu aldı.
“Rahip-nim, çok hızlı yürümüyorum, değil mi?”
“Hiç de bile. İyiyim.”
Binbaşı gülümsemeye başlarken Cale nazikçe karşılık verdi. Binbaşı, Cale’e ve Cale’in arkasında beyaz bir cüppeyle kuşanmış rahibe baktıktan sonra yumruğunu sıktı.
Bu Binbaşı, kılık değiştirmiş Cale’e eşlik etmekten sorumluydu.
Cale’i daha önce görmüştü. Binbaşı temkinli bir şekilde konuşmaya başlamadan önce o anı düşündü.
“Rahip-nim, sizi geçen sefer Akçaağaç Kalesi savaşında gördüm ve sizinle tekrar bu şekilde karşılaşmanın bir onur olduğunu söylemek istedim.”
Binbaşı, Akçaağaç Kalesine gelen rahipleri de unutmamıştı. Yaralıları iyileştirmek için her şeylerini vermişlerdi. Rahiplerin görüntüleri, sanki bir tanrı onları yardıma çağırdığı için gelmişlercesine melek gibi göründükleri için zihninde netti.
O rahiplerin lideri gibi görünen kişi, Whipper Krallığına geri dönmüştü.
‘Komutan Toonka-nim’in tanıdığı biri olduğunu mu söylediler?’
Bu rahibin Komutan Toonka’nın isteği üzerine geldiği söylendi. Yakında diğer rahiplerin de geleceği söyleniyordu.
“Çok teşekkür ederim, rahip-nim.”
Binbaşı, bu rahibin onlar tam İmparatorlukla savaşmak üzereyken Whipper Krallığına gelmesine gerçekten minnettardı.
“Böyle bir teşekkürü hak etmiyorum. Sadece olmam gereken yere geldim.”
‘Vay!’
Binbaşı, rahibin mütevazı tepkisine hayran kaldı.
Öte yandan, Cale biraz yük hissetti.
‘Neden bana gözlerinde bu kadar ışıltıyla bakıyor?’
Binbaşının saygılı bakışlarından rahatsız oldu.
Cale, Akçaağaç Kalesine gitmeden önce askerlerin bulunduğu yere hızla gitmek ve kralın konuşmasını geçmek istedi. Ancak, iki rahibe eşlik etmesi gereken Binbaşı, koşamaz ve herhangi bir aciliyet belirtisi gösteremezdi ve bu nedenle yavaş yavaş yürümeye devam etti.
O da temkinli bir şekilde tekrar konuşmaya başladı.
“Rahip-nim.”
Cale, Binbaşının ciddi ses tonuyla irkildi. O anda oldu.
Cale, cüppeli Choi Han ve Binbaşı bir köşeyi dönüp uzaktaki büyük meydana doğru ilerlemek üzereyken…
– İnsan! Toonka’nın varlığını köşenin arkasında hissedebiliyorum! Mutlu bir şekilde sana doğru geliyor gibi görünüyor!
Ah, çok sinir bozucu.
Cale, Toonka’nın mutlu bir şekilde ona doğru yürümesine sinirlendi.
Ancak yine de dışarıdan, rahip gülümsemesini koruyordu. Doğal olarak, Toonka’nın varlığını fark etmeyen Binbaşı, Cale ile temkinli bir şekilde konuştu.
“Bu sefer de tüm yardımlarınız için şimdiden teşekkür ederim.”
– İnsan, Toonka hemen köşede! Seni şaşırtmak istiyor gibi görünüyor! Toonka’ya sürpriz yapmak istiyorum! Toonka beni görürse muhtemelen bayılacak! Bunu denemek istiyorum!
‘Aigoo, başım.’
Cale neredeyse iç çekecekti, ancak bunu yapamazdı.
Bunun nedeni Binbaşının temkinli sesiydi.
“Bunu size benim söylememin külfet olduğuna eminim, ama…”
Cale, Binbaşıya baktı.
Batı kıtasında Whipper Krallığına gelmek isteyen rahip yoktu. Whipper Krallığının kuvvetleri, iksirler de pahalı olduğu için yaralılar konusunda çok endişeliydi.
Bu yüzden Binbaşı, kendi iyileştirme güçleri olmasa da iksirlerle yardım etmeye gelen rahiplere minnettardı.
1000 askerden sorumlu olan adam şimdi bu yaklaşan savaşın ağırlığını hissediyordu.
Bu yüzden iki rahibe eşlik edeceğinin söylenmesi üzerine bütün gece düşündükten sonra içinde tuttuklarını söylemeye karar verdi.
Ama böyle bir şey söylerken haddini aşıp aşmadığından emin olamadığı için endişeliydi.
“Rahip-nim, eskiden çiftçi olan insanlar hayatta kalabilmek için asker oldular, bu yüzden birkaç savaştan sonra bile hala çok eksikler.”
Binbaşı, birliğinde bulunan askerleri düşündü.
Bunların çoğu, aslen görmezden gelinen yerlilerden veya büyücüler tarafından bastırılan sıradan vatandaşlardan gelen büyücü olmayan gruba katılarak savaşmaya gelen askerlerdi.
“Savaş bittiğinde eve dönüp tekrar çiftçilik yapmaları gerekiyor, bu yüzden uzuvları çok önemli. Lütfen, lütfen onlara iyi bakın.”
Whipper Krallığı, son iki yıldır sürekli savaş halindeydi.
Her zaman saldıran onlardı ve zafere ulaşmışlardı, ancak bu sefer düşman onlara saldırmak için inisiyatif kullanıyordu.
Ve artık savaşa gitmeyi bırakmalarının zamanı gelmişti.
Binbaşı, savaştan sonra gelecek barışı düşünüyor ve endişeleniyordu.
O da bunun özlemini çekiyordu.
– …İnsan, Toonka köşede durdu ve hareket etmiyor.
Cale bir kez daha iç çekti. Sonra Binbaşıya baktı. Komutanın çaresiz bakışları onu rahatsız ediyordu. Kim Rok Soo iken böyle bakışları çok görmüştü.
“Binbaşı-nim.”
Komutan hızla elini salladı ve Cale alçak sesle ona seslendiğinde karşılık verdi.
“Bu, savaştan sonra durumlarının nasıl olacağı ile ilgili bazı endişelerimden kaynaklanan gevezeliklerden ibaretti, bu yüzden lütfen bir kulağınızdan girip diğer kulağınızdan çıkmasına izin verin! Söylememem gereken bir şey söyleyerek size yük olmuşum gibi hissediyorum! Ah, bu üstlerimden bir emir değildi. Sadece endişelendiğim için, ben söyledim-”
“İyi olacak.”
Binbaşı, rahibin cevabını duyduktan sonra konuşmayı kesti. Rahibin nazik gülümsemesini görebiliyordu.
“Whipper Krallığında yetişen tahılların çok kaliteli olduğunu duydum. Tarlalardan çokça ürün hasat edildiğini görmek için sabırsızlanıyorum.”
“…Rahip-nim. ”
Binbaşı, karşısındaki rahip için son derece müteşekkirdi. Ancak Cale, bu şaşkın ifadeyi görmekten rahatsız oldu ve konuşmaya devam ederken arkasını döndü.
“Lütfen bizi oraya götür.”
“Hmm, evet efendim!”
Binbaşı şiddetle yürümeye başladı.
Cale bir kez daha iç çekti ve onu takip ederken Choi Han, başlığını aşağı indirip yürümeye başlamadan önce köşeye doğru baktı.
– İnsan, Toonka donmuş gibi görünüyor!
Cale, her zamanki gibi Raon’un yorumlarını görmezden geliyordu.
* * *
Cale çok geçmeden birçok asker ve savaşçının toplandığı yere geldi.
Buradaki rüzgârlarda baharın kokusunu alamıyordu.
Kokusunu alabildiği tek şey toz ve kir kokusuydu.
Böyle bir yer için bu normaldi.
Cale’e eşlik eden Binbaşı kendi birimine doğru giderken Cale ve Choi Han, Harol ve diğer şeflere doğru yöneldi.
Harol, Cale’in yanında durdu ve yavaşça konuşmaya başladı.
“Beklediğinizden daha azı var, değil mi?”
“Askerlerin geri kalanının Akçaağaç Kalesinde olduğunu varsayıyorum, Şef-nim.”
Harol, karşılık vermeden önce rahip Cale’in saygılı tavrını, buna alışkınmış gibi kabul etti.
“Bu doğru. İmparatorluk savaş ilan ettiğinde yarısından fazlası Akçaağaç Kalesine taşındı. Plan, geri kalanını bugün oraya taşımak.”
Cale, başka kimsenin duymaması için sesini alçalttı.
“Bir şekilde askerlerin sihirli parşömenleri kullanmasını sağlamayı başardınız demek.”
İmparatorluk her an istila edebilirdi. Mümkün olduğu kadar çabuk hareket etmeleri gerekiyordu ve bunun için ışınlanma büyüsünden daha iyi bir şey yoktu.
Cale, Harol’a dönüp askerleri işaret ettiğinde, Harol bakışlarını kaçırdı ve karşılık verdi.
“…Whipper Krallığının vatandaşları sihirden nefret eder ve iğrenir. Ancak yine de ölmekten korkuyorlar.”
Askerler ölmek istemiyorlardı.
Geçen sefer Akçaağaç Kalesindeki yangın sütunundan zaten zarar görmüşlerdi. Bu yüzden simya ve büyünün tehlikelerini herkesten daha iyi biliyorlardı.
Bu nedenle, doğrudan büyücülerle çalışmadıkları ve sadece ışınlanma parşömenlerinin ve diğer sihirli parşömenlerin kullanılmasına izin verdikleri sürece, bunun iyi olduğunu belirlemişlerdi.
Tutarsızlardı.
Hem Harol hem de askerler inançları konusunda tutarsızdı. Bu yüzden liderler ve hatta askerler sihirli parşömenleri gizlice kullanmaya devam etmek için ellerinden gelenin en iyisini yapıyorlardı.
“İyi karar.”
Yabancı krallığın komutanı onların bu tutarsızlıklarını alkışladı.
“Hayatta kalmak en önemli şeydir.”
Bunu sanki doğruymuş gibi söyleyen Komutan Cale, Harol’un kahkahasını tutmasına neden oldu.
‘Evet, canın ne istiyorsa onu yapabilirsin, eğer yaşıyorsan.’
Harol bu günlerde bir şeyler düşünüyordu.
Gerçekten sihirsiz bir dünya yaratmak istiyor muydu?
Yoksa kimsenin sihir kullanarak insanları ezmediği bir dünya mı yaratmak istiyordu?
İkisi farklıydı.
Eğer ikincisini seçerse sihri kabul edebilirdi.
Ancak, eğer öncekini seçerse, Whipper Krallığı şu anda bir tutarsızlık yolunda yürüyordu.
“Şef-nim, Komutan-nim burada.”
Harol, liderlerden birinin onu çağırdığını duyduktan sonra başını çevirdi.
Toonka yalnız başına gelmişti.
Askerlerin ve savaşçıların önünde hiçbir şey söylemeden durdu.
“Sanırım majesteleri yakında burada olur.”
Cale sessizce mırıldandı ve Toonka’nın önündeki platforma baktı.
Toonka, kral askerlerin moralini yükselttiğinde yürüyüş emri verecekti. Cale, on binlerce insanın aynı anda bağırdığını hayal ediyordu.
Oldukça muhteşem bir görüntü olurdu.
Bu yüzden kralı bekliyordu.
‘…Hmm?’
Ama bir şey tuhaftı.
Herkes buradaydı ama kral görünmüyordu.
Kralı korumaktan sorumlu olan Şövalyeler Tugayını bile görmedi.
1 dakika, 2 dakika.
10 dakika geçti.
Üzerinde anlaşmaya varılan zaman geçiyordu.
Kimse bir şey söylemiyordu.
Ancak, ihtiyatta duran asker ve liderlerin gözleri hızla etrafa bakıyordu.
Bir tarafta toplanan şeflerin yüzlerinde korkunç ifadeler vardı.
“Şef-nim!”
Amirlerden biri Harol’a seslendi. Hepsi panik halinde görünüyordu.
Öte yandan Harol’un yüzünde hiçbir ifade yoktu ama gözleri öfkeyle parlıyordu. Onu çağıran amir, o kızgın bakışı gördükten sonra başka bir şey söylemedi.
O anda oldu.
“Ahem.”
Bir şövalye meydana girdi.
Bu, kralın kişisel Şövalyeler Tugayının Kaptan Yardımcısıydı.
İçeri girer girmez girişin yanındaki şeflere yöneldi.
“Ne oluyor?”
Yardımcı Kaptan, bir parşömeni açıp konuşmaya başlamadan önce Harol’un kendisine yöneltilen soğuk tonu karşısında irkildi. Sesi oldukça yüksekti.
“Majesteleri kendini iyi hissetmiyor, bu yüzden konuşmayı yapamıyor.”
“Ha.”
Cale, Choi Han’ın arkasından alay ettiğini duydu.
Sadece Choi Han değildi.
Şeflerin bakışları düşmanca bir hale büründü.
‘Daha dün strateji odasında çığlık atan kişi aniden hasta mı oldu? Ve konuşma yapamayacak kadar mı hasta? Tamamen saçmalık.’
Şeflerin bakışları keskin bakışlara dönüşmeye başladı.
Kralın hasta olmasına imkân yoktu. Vücudunu kıtadaki en değerli şey olarak gören tipti.
Hasta olmayı unutun, muhtemelen son derece sağlıklıydı ama sadece bu konuşmaya katılmamayı seçmişti.
Harol ve Toonka’nın dün yaptıkları yüzünden miydi?
‘Bu olamaz.’
Bu kral, sağlığına olduğu kadar onuruna da önem veriyordu.
Böyle bir kral, Toonka’nın dün onu tehdit etmesine sinirlendi ve bugün gelmedi mi? Bunun olmasına imkân yoktu.
‘Muhtemelen İmparatorluktan korkuyor.’
Burada bir konuşma yapmak, İmparatorluk ile doğrudan bir yüzleşmeyi kabul etmek ve savaş ilan etmek olacaktı.
Bununla birlikte, eğer konuşma yapmaktan kaçınırsa, o zaman ondan gelen resmi bir duyuru olmayacaktı ve İmparatorluk kazanır ve Whipper Krallığının sarayına hücum ederse, kendisini İmparatorluktan kurtarmak için bir mazeret sunabilecekti.
Kral, büyücüler ve büyücü olmayan grup arasındaki savaşta yaptığı gibi, tarafsız kalırken kendisine bir çıkış yolu oluşturuyordu.
Bu yüzden Harol son derece kızgındı.
“…Kaptan Yardımcısı, bunun kulağa nasıl geldiğini biliyor musunuz? ”
Askerler kaos içindeydi.
Savaşa gidiyorlardı.
Krallıklarını korumak için savaşa gidiyorlardı.
Bu toprakları korumak için savaşa gidiyorlardı.
Ancak arazinin sahibi hasta olduğunu iddia ediyordu ve onlar vatanları için canlarını ortaya koyarlarken onları uğurlamaya bile gelmiyordu.
Onları desteklemiyordu bile.
Bu ne anlama geliyordu?
Bu askerlere ve vatandaşlara nasıl görünürdü?
Askerlerin aptal olduğunu mu düşünüyordu?
Kralın korkmuş göründüğünü herkes anlayabilirdi.
Bir savaşçı ne kadar güçlü olursa olsun, liderleri korkarsa moralleri bozulurdu.
Hem kral hem de Kaptan Yardımcısı bunu biliyor olmalıydı.
Harol’un bakışları, Sihir Kulesini hedef aldığı zamanki kadar acımasızdı.
Her zaman deli olduğu için, Kaptan Yardımcısına bakarken bu çılgın tarafı tam olarak ortaya çıkarmakta hiçbir sorunu yoktu. Kaptan Yardımcısı, parşömen üzerinde yazılanları okumaya devam ederken Harol’un bakışlarından kaçındı.
“Ahem, şahsen bir konuşma yapmak için gelmemesine rağmen, sizin için dua ettiğini söylediği mesajını iletmemi istedi.”
‘Bizim için dua mı ediyor?
Zafer umudu yok, ama bizim için dua mı ediyor?’
Harol buna inanamadı.
‘Dövülerek öldürülmeyi hak eden lanet p*ç kurusu!’
Kralın, Sihir Kulesinin Efendisinden bile daha kötü olduğunu düşündü.
Harol’un çılgınlığı ve kötücül hisleri krala doğru yöneldi. Şu anda kralı öldürmeye hazır görünüyordu.
Ancak şu anda istediğini yapamıyordu.
Askerler aralarında fısıldaşmaya başladılar.
Endişe dolu birçok ses vardı.
‘Askerler telaşlanıyor!’
Moralleri düşüyordu.
Harol kaşlarını çatmaya başladı.
‘Sonunun böyle olacağını bilseydim hepsini hemen Akçaağaç Kalesine taşırdım!’
O anda oldu.
Boom-
Yeri sallayan büyük bir gürültü oldu. Harol daha sonra rahip Cale’in platformun tepesini işaret ettiğini gördü.
Cale gülümsüyordu.
Harol başını çevirdi.
Yeri sallayan kişi platformun tepesine doğru gidiyordu.
Toonka.
Platformun tepesinde durdu.
Daha sonra bağırmaya başladı.
“Ben aptalım.”
‘Aigo.’
Cale kıkırdadı ve yüzünü buruşturdu.
Askerlerin fısıltılarını bastıracak kadar yüksek bir ses duyuldu.
“Süslü kelimeler bilmiyorum ve kafam pek iyi çalışmıyor. Ancak bildiğim bir şey var…”
Askerler ve şövalyelerin hepsi Toonka’ya baktı.
“Neden hepiniz beni takip etmeyi seçtiniz?”
Savaşçıların hepsi görmezden gelinen ve barbar olarak adlandırılan yerlilerdi.
Askerler ise, esas olarak, çiftçi olan normal vatandaşlardı.
Büyücü grubuna karşı iç savaşta savaşırken Toonka’yı öfkeleriyle takip etmişlerdi.
“Neden tarım aletlerini kenara kaldırdınız, mızrakları ellerinize aldınız ve arkamdan beni takip ettiniz?”
Toonka’nın sorusu meydanı doldurdu.
Çoğu liderin savaştan önce yaptığı karizmatik konuşmadan farklıydı. Kelimelerin seçimi kötüydü ve orada dikilirken korkunç görünüyordu.
Dahası, bakışları onu rahatsız eden herkesi üzerine atlayıp öldürmeye hazır görünüyordu.
Toonka gerçekten kızgındı.
“Neden savaştık?!”
Whipper Krallığının vatandaşları neden çılgın bir halde güçlü büyücülere saldırmıştı?
İki yıl önce savaşmanın ne demek olduğunu bilmeyen askerlerin yüzlerindeki ifade yavaş yavaş değişmeye başladı.
Şefler Toonka’ya baktılar.
Harol bilinçsizce Cale’e doğru yürüdü. Cale sakin bir sesle ona fısıldadı.
“Bu bir şans. Toonka bunun farkında değil gibi görünüyor.”
Harol, yalnızca kendisinin duyabileceği kadar sessiz olan sıcak sesi duydu.
“Bu senin şansın. Vatandaşları ve askerleri bir araya getirme şansı.”
Öfkeli kalabalığa, bir çılgınlık halindeyken nasıl kan döktüklerini hatırlattı.
Harol’un yüzünde daha önceki kızgın, çılgın bakışlardan farklı yeni bir bakış belirdi.
Toonka ve Harol.
Onlar büyücü olmayan grubun merkeziydi ve şimdi Whipper Krallığının merkeziydi.
Harol o anda Toonka’nın sesini tekrar duyabiliyordu.
“Bu sefer de sadece ileri hücum edeceğim!”
Toonka, en başta insanları kendisine çeken çılgın bir zalime benziyordu.
Askerler ve savaşçılar düşünmeye başladılar.
Bu, yalnızca ileriye bakarken savaşan liderleriydi.
“Görüşleriniz önemli değil.”
Evet, hepsi Toonka’nın tarzından etkilendiği için onu takip etmişti.
“Arkamdan beni takip edin.”
Askerlerin ve savaşçıların gözleri anında büyüdü.
Her zaman ileri atılan liderleri konuşmaya devam etti.
“Beni kovalayın.”
Onlara onu takip etmelerini söylüyordu.
Bunlar, onlara tekrar tekrar zafer kazandıran liderlerinin sözleriydi.
Askerlerin etrafını hararetli bir çılgınlık sarmaya başladı.
Toonka şu anda son derece kızgındı.
İmparatorluğa ve Whipper Krallığının kralına kızgındı.
Bu yüzden her şeyi yok etmek istedi.
Ancak Toonka gerçekten değişmişti.
Bakışları bir tarafa yöneldi. Cale’i görebiliyordu. Cale’in, o konuşmaya devam ederken yavaşça gülümsediğini görebiliyordu.
“Sırtın için endişelenme.”
Sadece ileriye bak. Sırtın için endişelenme.
Toonka, öncekinden farklı ama aynı Toonka’ydı.
Astları ona yanıtlarını gönderdi.
Boom! Boom! Boom!
Woooooooooooooooo-
Savaşa girmeye hazır görünen savaşçılar, askerler yüksek sesle bağırırken bir kez daha ayaklarını yere vurdular.
Diğer insanlar, hepsinin delirdiğini bile düşünmüş olabilirdi.
– İnsan! Ayıları ve Alev Cücelerini şimdi mi getiriyoruz? Onları Akçaağaç Kalesine mi götürüyoruz?
Cale başını salladı.
Batı kıtasının diğer milletlerini korkutan çılgın kalabalık, başka bir şey düşünmeden bir araya toplanmıştı.
‘Hayır.’
Cale, aklındaki düşünceleri işledi.
Geriye kalan, her şeyi yakmaktı.
O anda oldu.
– Bir ateş denizi yaratmak mı istiyorsun?
On milyar yedikten sonra bir süre şokta ve sessiz kalan ateşli şimşek aniden bağırdı.
– Kalbim hızlı atıyor. Ben ne yaparım?
‘…Bu deli piç.’
Cale, ateşli şimşeği görmezden geldi.
———-
Kıtanın haritası : https://trash-of-the-counts-family.fandom.com/wiki/Western_Continent
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir eheh (=w=)