Şu anda Cale, Litana’nın çadırındaydı. O çadıra yavaş yavaş gitmeden önce, uzun zamandan beri ilk kez iyi bir uyku uyumuştu. Litana konuşmaya başlamadan önce Cale’e baktı.
“Bin!”
Astlarından biri, çağrısı üzerine Cale’in önünde durmak için harekete geçti. Cale ile mağaranın içinde tanışmıştı. Roman, Cale’e Litana’nın en sadık ve en güçlü astlarından biri olan Bin hakkında bilgi vermişti.
“Bin sizi gideceğiniz konuma yönlendirecek.”
Litana, Cale’e bir belge verdi. Cale, belgeyi aldıktan sonra yüzündeki ifadeyi korumak için çok çalışmak zorunda kaldı.
“Leydi Lina, bunu yapamazsınız. Bu çok fazla.”
Cale, Litana’nın Cale’in bundan rahatsız göründüğünü ve bu kişinin gerçekten çok iyi bir insan olduğunu düşünerek gülümsemeye başladığını görebiliyordu.
“Hayır, hiç de fazla değil.”
Cale’in aldığı belgede Litana’nın adı ve parmak izi vardı. Cale de imzasını atar atmaz sözleşme tamamlanmış olacaktı.
Cale’in imzası için olan yere ek olarak, doldurulmamış bir nokta daha vardı.
Arazinin konumu ve büyüklüğü eksikti.
Litana konuşmaya başladı.
“Bölge de eğer birinin kişisel toprağı varsa biraz karmaşık olabilir ama olsun ya da olmasın fark etmez. Her şeyle ben ilgileneceğim, bu yüzden istediğiniz kadarını alın.”
Söylediği her şey, Cale’e melek gibi şarkı söylüyormuş gibi geldi. Cebinden içeri akan paranın sesi her zaman güzeldi. Litana cömert bir insandı.
“Bana nasıl böyle bir sözleşme verirsiniz? Ya tüm kıyı şeridini falan istediğimi söylersem?”
“Böyle bir şey söyleyeceğinizi biliyordum. Ama önemli değil. İsterseniz hepsini alın sizin olsun.”
Minnettarlığını en iyi şekilde ödeyecek türden biriydi. Cale, Litana’nın neden şeflerden veya danışmanlardan biri gibi biri yerine Bin’i kendisiyle birlikte gönderdiğini anladı.
‘Sanırım gerçekten ne istersem vermeyi planlıyor.’
Cale çaresiz bir ifade takındı.
“Bence çok fazla araziye sahip olmak sadece hantallık olur. Ormanı görmeyi gerçekten çok istediğimde dinlenmek için bana yetebilecek sadece küçük bir alana ihtiyacım var.”
Bu, Litana’ya bu son derece iyi insana olan borcunu nasıl geri ödeyebileceğini düşündürdü. Cale, kendi ekibine yardım etmelerini söylemiş olmalıydı, çünkü astları Bölge 1’in restorasyonuna yardım etmek için erkenden uyanmıştı.
Aslında Cale geç uyanmıştı ve ekibinin ne yaptığını bilmiyordu.
“Bay Cale, soyadınızı öğrenebilir miyim?”
Cale aniden ensesinde bir ürperti hissetti. İçinde, yanlış bir hamle yaparsa, sonunun karmaşık bir durumda bitebileceğine dair kötü bir his vardı. Bu yüzden refleks olarak cevap verdi.
“Sadece sessizce buradan ayrılmak istiyorum. Dün olanları unutalım ve geleceğe bakalım.”
“Gerçekten bana size geri ödemem için hiçbir yol vermiyorsunuz.”
Cale’in görüşüne göre, ona geri ödemesine gerek yoktu. Verebileceği hiçbir şey Sihir Taşlarından daha değerli olamazdı.
Onlar düşük veya orta dereceli Sihir Taşları değil, en yüksek dereceli sihir taşlarından oluşan bir yüktü. Hepsi de zaten rafine edilmişti.
Cale, hepsini Ormana kimin gömdüğü hakkında hiçbir fikri yoktu, ancak roman, yüzlerce yıl olduğunu söylemişti. Bu, bu Sihir Taşlarının herhangi bir sahibi olmadığı anlamına geliyordu.
Litana çadırdan dışarı baktı ve bağırmaya başladı.
“Ten!”
‘Ten mi? Kara Panter mi?’
“Grr.”
“Lütfen onu da yanınıza alın. Ten sizin için en hızlı yolu bulacaktır.”
Cale, ürperdikten sonra arkasını döndü. Panterin gülümsüyor mu yoksa sırıtıyor mu olduğunu anlayamadı ama Cale’in kolu büyüklüğünde dişleri ortaya çıkıyordu.
“Ten size rehberlik etmekten mutlu görünüyor Bay Cale. Ona binebilirsiniz. Bu benim sizi ne kadar takdir ettiğimin bir göstergesi olduğundan, lütfen en azından bu kadarını kabul edin.”
“…Öyle yapacağım.”
Grrrr!
Kara Panter, Cale’e mutluymuş gibi yaklaştı. Cale yana kaçtı.
Ancak, bir an sonra Ten’in sırtındaydı. Litana buna çok şaşırmıştı.
“Ten ilk defa benden başka biri için çömeldi. Ten gerçekten doğru karakterden iyi anlıyor!”
“Anlıyorum.”
Cale, Kara Panterin hırlamasını duyduğunda pek hoş karşılanmadığını düşünmüştü. Panterin efendisiyle birlikte olduğu için burada Litana ile birlikteyken sorun yoktu. Ten’in üzerinde tek başına oturmak, yüzünü Kaplan İnine sokuyormuş gibi hissettiriyordu.
“Genç efendi Cale, biz de ardınızdan sizi takip edeceğiz.”
Cale, Rosalyn’in sözlerine başını salladı.
“Buradaki işleri size bırakıyorum.”
Cale ile gidenler sadece Lock, Bin ve Beacrox’du. Tabii ki, Raon her zamanki gibi görünmezken onları takip ediyordu.
“Problem değil. Bay Hans ve On gelene kadar restorasyona yardımcı olacağız. Sonrasında biz de size doğru yola çıkacağız.”
Cale, Rosalyn ve Choi Han’dan Hans’ı ve kayıp insanların kalıntılarını toplayan çocukları beklemelerini istemişti.
‘Rosalyn’i yanımda tutamam.’
Rosalyn harika bir büyücüydü. Sihirli Taşları bulursa işler karmaşık olurdu.
“O zaman gidelim.”
Grubun geri kalanı, Cale’in açıklaması üzerine atlarını ileri doğru sürdü. Hepsinin atlarında bir sürü eşya vardı.
“Güvenli yolculuklar. Her şey için teşekkürler.”
“Önemli bir şey değildi.”
Cale, Litana’nın vedasına nazikçe karşılık verdi. Sonuna kadar gardını indiremezdi.
“Bir dahaki sefere görüşürüz.”
‘Ne korkunç bir düşünce.’
Litana’yı tekrar görecek olursa, bunun savaş alanında olma ihtimali çok yüksekti. Bu yüzden Cale onu bir daha görmek istemiyordu. Sadece gülümseyerek karşılık verdi.
“Ten, gidelim mi?”
Cale, daha sonra hareket etmeye başlayan Kara Pantere saygıyla sordu. Litana onu arkadan izlerken, atlar onu takip etti.
“İyi misiniz majesteleri?”
“İyiyim.”
Astının sorusuna sessizce cevap verdi. Kara Panter Ten, Litana’nın kurtardığı ilk hayattı. O zamandan beri hep birlikteydiler. Sadece kısa bir süre için olmasına rağmen, bu Litana’nın Ten’i başka biriyle ilk bırakışıydı.
Cale, Ten’in sırtında Bölge 1’e doğru ilerlerken bundan haberi yoktu. Orman halkının hepsi hareket etmeyi bıraktı ve o geçerken onu selamladı. Her birinin kendi yöntemi vardı ama hepsi öyle ya da böyle Cale’e boyun eğdi. Hiçbir tantana ya da çok tutkulu tepkiler olmadığı için Litana bir şeyler söylemiş olmalıydı.
‘Çabucak ayrılmak gerçekten en iyisi.’
Harekete geç ve mümkün olduğu kadar çabuk ayrıl. Cale, Bölge 1’in kara kül kalıntılarına doğru hızla yönelirken, can sıkıcı şeylerden kaçınmanın en iyi yolunun bu olduğunu fark etti.
***
Cale, Kara Panterin sırtından indi. Raon’un sesini kafasında duyabiliyordu.
– Vay! Burada gerçekten hiçbir şey yok!
Bölge 1’in sahil şeridinde hiçbir şey kalmamıştı.
– Deniz bile siyah!
Kıyıdaki deniz gerçekten küllerden siyaha boyanmıştı. Cale sessizce denize ve manzaraya baktı.
Yanında serin ama tuzlu bir esinti esti.
Cale ile birlikte gelen Kraliçenin astı Bin, Cale’in hareketlerini gözlemledi. Kraliçe ona Cale’in yaptığı her şeyi rapor etmesini söylemişti.
“Eminim burası gerçekten çok güzel bir yerdi.”
Ast, Cale’in ifadesi üzerine irkildi. Gerçek buydu. Burası eskiden gerçekten çok güzel bir yerdi.
“Güneş birazdan batacak, biraz etrafa bakabilir miyim? Hangi arsa olduğuna karar verdiğimde size haber vereceğim.”
“…Anladım.”
Gün batımının vakti yaklaşıyordu.
Cale, fısıldamaya başlarken Lock’un başını okşadı.
“Biraz Ten ile oynayın. Beni takip etme.”
“Evet efendim.”
Lock şimdi soru sormadan dinledi.
Cale, kaşlarını çatarak orada duran Beacrox’a doğru yöneldi. Tüm bölgeyi kaplayan külleri beğenmemişti. Birkaç gündür beyaz eldivenlerini hiç çıkarmayan Beacrox, Cale yanına gelir gelmez konuşmaya başladı.
“O Bin midir Bee midir ya da adı her neyse onu meşgul tutacağım.”
“Ne istediğimi anlayacağını biliyordum.”
Cale daha sonra beklenmedik bir soru sordu.
“Beacrox, daha önce Roan Krallığının Kuzeybatı bölgesine gittin mi?”
“Hayır gitmedim.”
“Yok canım? Görmek istemez misin?”
“Henituse Malikanesinin mutfağıyla ilgilenmeliyim.”
Cale gülümsemeye başlarken Beacrox kafası karışmış bir ifadeyle Cale’e baktı.
Yakında bir işkence uzmanına ihtiyaç duyacaktı.
Fiziksel işkence ve zihinsel işkence için birine ihtiyacı vardı.
Fiziksel işkence söz konusu olduğunda Beacrox en iyisiydi.
‘Zihinsel işkence, muhtemelen şu anda Marki Stan’in en büyük oğluyla birlikte olan çılgın rahibe tarafından yapılabilir.’
Cale, bölgedeki en yüksek tepeye doğru ilerlemeden önce, hâlâ kafası karışmış olan Beacrox’un omuzlarını birkaç kez okşadı. Kara Panter ve Bin bir süre onu izlediler, ancak kısa süre sonra Lock ve Beacrox ile uğraşmak zorunda kaldılar.
Bu yüzden Cale’in adımları çok hafifti. Hayır, Sihir Taşlarını düşündüğü için çok hafifti.
Sihir Kulesinin efendisinin odasını bulduklarında da aynı şekilde hissetmişti. Daha tembel bir hayata her yaklaştığı adımdda, Cle’in kalbi sevinçle atıyordu.
– Zayıf insan, çok heyecanlı görünüyorsun!
Raon haklıydı. Cale heyecanlıydı. Kıyı şeridindeki en yüksek noktaya gitmeden önce herkesin nerede olduğunu doğruladı. Tepenin zirvesine yöneldi.
Yangından sonra burada sadece küller kalmıştı.
– Ha?
Cale, Raon’un sesine gülümsemeye başladı.
Romanda Sihir Taşlar tesadüfen bulunmuştu. Burası normalde, yeraltında ne olduğunu anlayamayacağınız kadar uzun ağaçlarla doluydu. Ancak, ağaçların tümü yandığından ve geride sadece küller kaldığından, küller ve kir yağmur nedeniyle akıp gittiğinde Sihir Taşları ortaya çıkmıştı.
“Hmm burada olabilir mi?”
– İnsan, buradan beş adım solda bir şey var!
Cale, muhteşem navigasyon sistemini takip ederek sola doğru beş adım attı. Kara Ejderha her şeye kadirdi. Ejderhalar dünyadaki en iyi mana algılama özelliğine sahipti.
Cale, Raon’un bahsettiği yere gitti ve çömeldi. Ardından, ‘Rüzgârın Sesi’ni kazanırken kullandığı küçük çapayı çıkardı.
Çapa kara kül ve kiri kazdı. Zemin yağmurdan dolayı biraz yumuşaktı ve bu nedenle kazması kolaydı, ancak Cale, sanki dünyadaki en değerli şeyi yapıyormuş gibi dikkatli bir şekilde kazıyordu.
Ve sonra, nihayet.
“Vay-”
Cale, hayranlık dolu bir nefes vermekten kendini alamadı.
Çok ortalama görünümlü ama kocaman bir metal kutu buldu. Ancak, o paslı kutu gözüne renkliymiş gibi göründü. Cale, kutunun etrafını kazmak için çok çalışmıştı.
– İnsan, neden bu kadar çok uğraşıyorsun? Seni daha önce hiç bu kadar çok çalışırken görmemiştim.
Cale, her zamanki gibi Raon’u görmezden geldi ve kutunun ağzı görünene kadar kazmaya devam etti. O kadar büyüktü ki, gün batımından önce bitirmek için olabildiğince çabuk hareket etmesi gerekiyordu. Heyecanlıydı.
– Tek yapman gereken temizlememi istemekti.
Cale bir an durdu.
– Ben halledeceğim!
Pssssst.
Kara mana havada süzülüp kir ve küllerden kurtulurken küçük bir ses çıktı. Cale çok heyecanlı olduğunu fark etti. Kilidi işaret etmeden önce sakinleşmek için bir nefes aldı.
“Kır.”
– Peki.
Kilit kolayca kırıldı.
Cale, kutunun kapağını yavaşça tutmadan önce bir nefes daha aldı. En yüksek dereceli Sihir Taşları. Para iyiydi, ama bu onun sağlam ve güvenli tatlı evi ve sağlam ulaşım aracı için değerli bir bileşendi. Bu malzemeleri ölene kadar kullanacaktı.
Yavaşça kapağı açtı.
Screeeech
“Mm.”
Cale heyecan dolu bir ses çıkardı.
Gözlerinin önünde her türlü canlı renk belirdi. Bu Sihir Taşları, yüzlerce yıl geçmesine rağmen hiç değişmemişti. Bu en yüksek dereceli Sihir Taşlarının renkleri çok canlı ve güzeldi.
Cale yukarı çıkarken dudaklarının köşesi seğirmeye başladı.
“Ah! İyi şeyler! İnsan, başka bir daha hazine bulduk!”
Raon görünmezliğini kaldırdı ve Cale’in yanına indi. Daha sonra kutunun içine bakmak için parmak uçlarında hareket etti. Raon’un eylemleri, Cale’in bir Sihir Taşları bulunan kutunun kapağını kaldırmadan önce etrafta kimsenin olmadığından emin olmak için etrafa bakmasına neden oldu.
Bunlar para yığınlarıydı.
Whipper Krallığının sihirli cihazlarında kullanılan Sihir Taşları genellikle düşük veya orta dereceli Sihirli Taşlardı. Bu durum, kişiye bu en yüksek dereceli Sihir Taşlarının değeri hakkında bir fikir verebilirdi.
Kraliyet ailesi seviyesindeki biri yüksek dereceli Sihir Taşları kullanırdı.
Bu Sihir Taşlarının değeri, savaşların ne kadar şiddetli hale geldiğine bağlı olarak artacaktı. Bunları satabileceği her türlü yer vardı. Veliaht Prens Alberu kesinlikle onun en büyük alıcılarından biri olacaktı.
“İnsan.”
Raon, Cale’e bakmak için kafasını kutudan kaldırdı. Kanatları titriyordu.
“Bende biraz istiyorum!”
Cale cömert olmaya karar vermeden önce irkildi. Daha sonra Raon’un başını okşadı ve birkaç yüz en yüksek dereceli Sihir Taşlarından içeren kutuyu işaret etti.
“Sana oradan en çok sevdiğini vereceğim.”
“Gerçekten mi? Teşekkürler insan! Sen çok iyi bir insansın!”
Cale, bu dört yaşındaki çocuğun bu Sihir Taşlarından sadece birini alacağı için heyecanlandığını görmekten mutlu oldu.
“Öyleyse, bunları kendi cep boyutunda iyi sakla. Anladın mı?”
“Peki! Yumurta ve bir tane Sihir Taşı benim!”
“Tabi tabi.”
Raon, akıllı bir ejderha gibi ayrıntıları takip ettiğinden emin oluyordu. Cale, kıyı şeridine geri dönmeden önce bir süre gün batımını izlerken Raon’un bu dünyaya iyice alışıp alışmadığını merak etti.
Hala batan güneş, Cale’in arkasında güzel bir görüntü oluşturdu. Tepeyi işaret ederek yüzüne nazik bir gülümseme yerleştirdi ve Bin ile konuşmaya başladı.
“Şu tepenin başından gün batımını çok iyi görebiliyordum. Orada küçük bir arsa alabilir miyim?”
“Tabii ki.”
Bin, Cale’in istediği arazinin büyüklüğünü görünce şaşırdı. Küçük bir villa sığacak kadar bir büyüklükteydi.
Cale konuşmaya başlarken sözleşmenin kopyasını sakladı.
“Grubumun geri kalanı buraya gelene kadar burada kalacağım.”
Bin, Beacrox ve Lock çabucak malzemeleri boşaltıp çadırları kurdular. Cale, diğerlerini bu konumda bekleyecekti.
Bir hafta sonra orada herkes toplanmıştı. Çadırın yarattığı gölgede bir sandalyede yatan Cale, hepsi bir araya geldiklerinde gözlerini açtı.
“Geri dönelim mi?”
Yardımcı uşak Hans, öne çıkarken Cale’in her zamanki gibi davranıyor olduğunu düşünmeden edemedi. Cale’in ‘geri dön’ derken Henituse bölgesini kastettiğini bilmiyordu.
“Whipper Krallığına geri mi dönüyoruz?”
“Öyle olsa neden sana buraya gelmeni söyleyeyim?”
“O zaman nereye dönüyoruz?”
Sadece Hans değildi. Diğerlerinin de Cale’in rahat tavrı karşısında kafası karışmıştı. Ancak sadece bir kişi, Cale’e veda etmek için kalan tek kişi Bin, sessizce dinliyordu.
Cale sandalyeye oturdu ve bir yeri işaret etti. Grup onun denize işaret ettiğini görebiliyordu.
“Ah! Belki de?”
Rosalyn sorgulayıcı bir bakışla Cale’e baktı. Cale, herkes ona bakarken konuşmaya başladı.
“Bu deniz.”
O anda.
Boooooooooooooooooooooooooooo-
Uzaktan bir düdük sesi duyuldu. Tek bir gemi gruba doğru yol alıyordu.
Whipper Krallığına gitmek için aldıkları geminin aynısı olduğu için gemiye aşinaydılar.
“Şimdi mi ayrılıyorsunuz?”
“Evet. Her şey için teşekkürler.”
Cale ve Bin birbirleri ile formalite icabı sohbet ettiler. Gemiye bakan grubun yanından geçerek kıyıya doğru yöneldi.
“Genç efendi-nim!”
Hızla yaklaşan geminin başında Cale’e el sallayan Billos vardı. Cale, heyecanlı Billos’a gülümsedi ve karşılığında sihirli bir çanta salladı.
Gemi kıyıya yaklaşıp durduğunda, Billos küçük bir tekneye bindi ve Cale’e doğru yola çıktı.
“Burada.”
“Hah! Çok teşekkürler!”
Billos, ikinci sihirli cihazlarla dolu çantasını aldıktan sonra son derece mutlu oldu. Cale, hepsi de kendisine bakan gruba bakmak için döndü.
“Hadi gidelim.”
O anda, kafasında kötücülmüş gibi gelen bir ses duydu.
– İnsan, şimdi intikam alma zamanım geldi mi?
Raon’du. Cale başını salladı. Geminin güvertesine bindi ve gözlerini kırpmadan önce serin esintiyi hissetti.
Okyanus esintisi çok güzeldi.
Cale, memleketi Henituse bölgesine geri dönüyordu.
***
“Tekrar hoş geldin.”
Kont Deruth, Cale’i sıcak bir şekilde karşıladı. Deruth’a döneceğini söylemeden sessizce geri dönen Cale, babasına rapor vermek için hemen Kontun ofisine gitmişti.
“Benim için endişelenmen sayesinde sağ salim döndüm.”
“İncinmeden geri geldiğini görmek güzel.”
Deruth, oğlunun ilk onu bulmaya geldiğini gördüğü için minnettar ve mutluydu. Ancak daha sonra yüzünde tuhaf bir ifade belirdi. Bakışları Cale’in sol alt tarafına kaydı.
“Mm, ve bu kim?”
“Selam ver.”
Cale dümdüz emir verdi ve ofiste yüksek bir ses yankılandı.
“Merhaba tanıştığımıza memnun oldum!”
Mueller, Cale’in onu Kulede bulduğu zamandan çok daha iyi göründüğü için son birkaç gündür iyi yemiş gibiydi.
“Benim adım Mueller Hon, 200 yılı aşkın bir süredir inşaat ve geliştirme konusunda uzmanlaşmış Hon ailesinin halefi. Bana vereceğiniz her görevde elimden gelenin en iyisini yapacağım!”
Çok gürültülü bir giriş olmuştu. Deruth’un kafası karışmıştı.
Yapı? Gelişim?
Şaşkınlıkla oğluna baktı. O anda Cale ona seslendi.
“Lordum.”
Cale, Deruth, hatta Kont bile dememişti. Bu hareket Deruth’u da ciddileştirdi. Cale şimdi Deruth’a bölgenin efendisi olarak hitap ediyordu.
“Kale duvarlarını güçlendirdiğinizi duydum. Eminim bunun için bir sebebiniz vardır?”
Deruth, Cale başkente doğru yola çıktığı sıralarda kale duvarlarını güçlendiriyordu. Bunun nedeni oğlunun ağzından çıktı.
“Savaşlar çağının da yakında başlayacağını düşündüğünüze inanıyorum, lordum?”
Cale, babasının gözlerinin bulutlandığını görebiliyordu. Cale, Mueller’ı onun önüne itti.
“Bu adam Sihir Kulesini yapan ailenin soyundan geliyor.”
Cale, Deruth’un irkildiğini görebiliyordu. Kaleyi güçlendirmek, Sihir Kulesi, Cale, Deruth’un anladığını biliyordu.
“Baba.”
Cale, babası Deruth ile konuştu.
“Hadi bir deneyelim.”