Yeri büyük bir sağanak fırtınası kapladı.
Ateş Söndüren Su, diğer her şeyle birlikte yangını silip süpürdü.
“Cale-nim!”
“Genç efendi-!”
Su ayrıca Cale’i de yuttu.
Choi Han tekrar hızla hareket etmeye başladı. Ondan önce Rosalyn yanından geçmek için hız büyüsünü kullandı.
Cale’i göremiyorlardı.
Güçlü dalga, dost ya da düşman gözetmeksizin her şeyi yedi.
Bölge 1’den çok büyük miktarda su buharı yükselmeye başladı. Önünüzde göremediğiniz o kadar çok şey vardı ki.
Bu sadece bir şeyi simgeliyordu.
Yangın sönüyordu.
Az önceki siyah duman yerine beyaz su buharı gökyüzüne yükseldi. Kurt çocuk Lock bunu boş bir ifadeyle izledi. Ayaklarının üşüdüğünü hissettikten sonra aşağı baktı.
Bölge 1’i kaplayan büyük miktarda su, Lock’a ve şimdi de güvenli bölgeye doğru akmaya başlamıştı. Ancak Lock’un ayağına değen su artık dalga kadar güçlü değildi.
“Ah.”
Lock, birinin nefesini sesli bir şekilde içine çektiğini duyduktan sonra başını çevirdi. Onlara doğru gelen Litana’nın astlarından biriydi. Ayaklarının altındaki suya da boş boş bakıyorlardı. Az önce çadırlarından dışarı bakan Orman halkı da, çadırların dışında merakla bekleyenler de şimdi hepsi birlikte dışarıdaydı.
Yağmur yağıyordu. Hepsi evlerine bakarken yağmurun altında duruyorlardı.
Su buharı hâlâ gökyüzüne yükseliyordu. Önlerini göremiyorlardı ama artık ateşi de göremiyorlardı.
“G, genç efendi-nim!”
Lock sonunda kendine geldi. O da hemen Choi Han ve Rosalyn’i takip etti ve Bölge 1’e doğru koştu. Rosalyn ve Choi Han, Litana ve Ten’in durduğu yere çoktan ulaşmışlardı. Litana, diğerleri ona yaklaştıklarında nihayet kendine gelebildi.
Çoktan sudan sırılsıklam olmuştu. Ama kesinlikle görmüştü.
“Cale-nim!”
“Genç efendi Cale-!”
Cale’e ne olduğunu görmüştü.
Dalga, ateşi tüketmeden önce Cale’i yutmuştu. Bu adam darbeyi ilk yiyen kişiydi.
“Te, Ten!”
Ten onun adını seslendiğini duyunca hemen hareket etmeye başladı. Ten, su buharının yükseldiği sınıra doğru ilerlemeye başladı. O anda oldu.
Siiiiizle-
Driiiizle-
Su buharının sesi ve yağmurun arasında aniden yeni bir ses duyuyorlardı.
Swisshh-
Rüzgârın sesiydi.
Bu nazik rüzgâr onlara, Ten ve Litana’ya, birlikte ilerlerken hissettikleri baharda esen tatlı rüzgârları hatırlattı. Bu rüzgâr daha sonra Choi Han ve Rosalyn’e ulaştı. Bu rüzgâr son olarak o iki kişinin koşmasını durdurdu.
“Ah, doğru.”
“Hah.”
Rosalyn nefes nefese bir kahkaha attı. Bir an bocalamıştı ve bunu unutmuştu. Mantıklı davranmıyordu.
Gözlerini ovuşturduğunda yeni bir manzara görebiliyordu.
“Cale-nim.”
Choi Han, hafif rüzgârın su buharı arasında bir yol oluşturduğunu görebiliyordu. Bu yolun sonunda gümüş bir ışık vardı.
Choi Han o ışığın ne olduğunu biliyordu.
Bu rüzgârın yarattığı yoldan Bölge 1’i biraz da olsa görebildiler. Siyahtı. Ayrıca ateşin yaktığı şeylerin kanıtlarını da görebiliyorlardı.
Bu yanmış harabelerin üzerinde duran birini görebiliyorlardı.
Artık göremedikleri ateş kadar kırmızı saçları olan bir adamdı.
Büyük bir gümüş kalkan ve kanatlar adamı kaplıyordu. Litana, gördüğü manzara karşısında büyülendiği için Ten’in durduğunu fark etmedi bile.
Paaaaat.
Gümüş kanatlar kalkanla birlikte kaybolmadan önce açıldı. Bir kez ortadan kaybolduğunda, orada duran tek şey o adamdı, Cale. Cale daha sonra sendelemeye başladı.
LItana’nın gözleri genişledi ve Kara Panter, Ten, hareket etmeye başladı. Choi Han ve Rosalyn de Cale’e yaklaşmak için sınırı geçtiler. Cale elini başına koymuştu ve kaşlarını çatmıştı.
Kafası Raon’un sesiyle doluydu.
– Suyun tadını çıkarıyordum ve kalkan oluşturmayı unuttum! Bu yüzden biraz geç oldu! Üzgünüm, insan!
Cale hiçbir şey söyleyemedi. O da yarattığı dalgaya hayranlıkla bakmakla meşguldü ve Kırılmaz Kalkanı unutmuştu.
– Ah doğru ya, kalkan!
Sadece Raon’un bunu bağırdığını duyduktan sonra kendine gelmişti ve böylece kalkanını da harekete geçirmişti. Bu yüzden o su bombası tarafından geçici olarak ezilen başını tutuyordu.
‘Sebepsiz yere çok fazla kullandım.’
Sebepsiz yere sırılsıklam olmuş ve üşümüştü.
– Gerçekten üzgünüm! Ben, ben harika değildim!
4 yaşındaki çocuğun hüsrana uğramış sesi, sessizce fısıldarken Cale’in dönen başının içinde yankılandı.
“Yine de senin sayende yaşamayı başardım.”
-Sen, seni zayıf insan! Ben bir aptalım!
Cale, Raon’un kendini suçlamasını engellemek istedi ama bunu yapamadı. Çünkü Choi Han, Rosalyn, Litana ve Ten ona yaklaşıyordu. Choi Han hızla Cale’i desteklemeye başladı.
“İyi misiniz, Cale-nim?”
“İyi misiniz?”
Rosalyn, sırılsıklam Cale üzerinde sıcaklık dengeleme büyüsünü hızla kullandı.
“Leydi Rosalyn, incinmeyeceğimi biliyorsunuz.”
Choi Han ve Rosalyn, Cale’in umursamaz sesini duyduktan sonra birbirlerine baktılar. Raon, Cale’in yanındaydı, ayrıca Cale’de Kırılmaz Kalkan da vardı. İkisi ancak şimdi bunu hatırlayabiliyordular. Utanmış bir ses konuşmaya devam etti.
“Neden adımı bu kadar yüksek sesle haykırdınız? Bu yüzden bir an önce dışarı çıkmak zorunda kaldım.”
Cale ıslak saçını ve kıyafetlerini düzeltirken homurdanmaya başladı. Çok sakin görünüyordu. Ancak tamamen yanmış bir arazinin tepesinde duruyordu.
‘Suya pek bir yatkınlığım yok mu acaba?’
Cale, Witira ile en son karşılaştığında neler olduğunu hatırladı. Suyun etrafındayken her seferinde sırılsıklam olmaktan hoşlanmıyordu. Çünkü ıslak kıyafetleri rahatsız edici buluyordu.
Cale, onu destekleyen Choi Han’dan uzaklaştı ve dimdik ayağa kalktı. Yaralanmış gibi değildi. Kalbin Gücü sayesinde durumu harikaydı.
“Hadi gidelim.”
Yürümeye başladı ve Choi Han ve Rosalyn onu takip etti. İkisi gülümsüyordu ama Cale, kısa bir mesafede dimdik duran Litana’ya yaklaşırken bunu pek umursamadı. Kara Panterden çoktan inmişti.
“Leydi Lina.”
Litana, onun nazik sesini duyduktan sonra Cale’i açıkça görebiliyordu.
Cale’in iyi olduğundan tam emin olduktan sonra diğer her şeye bakarken afallamıştı.
Whipper Krallığından çıktıktan sonra başlayan yemyeşil orman ve bu Orman. Kitaplarda anlatılacak kadar güzel bir yer olan 1. Bölge artık tamamen yanmıştı.
Bu manzara nefes almasını zorlaştırıyordu.
“Grrrr.”
Cale’i izleyen Litana, onun hırlamasını duyduktan sonra Ten’e döndü.
Ten siyah zemine ve küle dönüşen tüm alana bakıyor ve kafasını yere sürtüyordu. Litana dudaklarını ısırdı.
O anda Cale’in sesini tekrar duyabildi.
“Gitmeniz gerekiyor gibi görünüyor.”
“…Affedersiniz?”
Arkasına baktığında Cale’in nereye baktığını görebildi.
“Ah.”
Güvenli bölgede astlarını ve Orman insanlarını ve hayvanlarını görebiliyordu. Şu anda nereye bakması gerektiğini biliyordu. Kara ormana değil, onlara bakıyor olmalıydı. Cale’in sesini tekrar duyabiliyordu.
“Burada yapacak bir şeyim kalmamış gibi görünüyor.”
Cale ile göz teması kurmak için arkasını döndü. Sakin ve nazik görünüyordu ama yine de güçlüydü. Onun ne yaptığını görmüştü. Su buharı hâlâ gökyüzüne yükseliyordu. Bu yangını söndüren suyu yaratmaktan o sorumluydu.
Litana yanılmıştı. Cale zayıf bir insan değildi. Güçlüydü.
“…Gücün ne kadarını kullanmak zorunda kaldınız?”
Ne kadar kullanabileceğinin bir sınırı olduğundan bahsetmişti. Litana ne kadar kaldığını merak ediyordu.
“Yeterli olacak bir miktar daha mevcut.”
Cale onu kullanırken eğlenmiş olsa da, gücü çok fazla kullandığını düşündüğü için canı sıkılmıştı. Yüzünde bilinçsizce kendini gösteren acı bir gülümseme vardı. Gücün bir kısmını boş yere harcamaktan hiç hoşlanmamıştı.
“…Anladım.”
Cale’in gülümsemek için ve acısını gizlemek için çok uğraştığını gören Litana, sınırı geçemeyen astlarına ve güvenli bölgeden onlara doğru yaklaşan Orman insanlarına baktı ve sormaya başladı.
“Bay Cale, birlikte gidelim mi?”
Bugünün kahramanı oydu. Yaptıklarıyla övgü ve alkışı hak ediyordu. Ancak Cale’in yanıtı Litana’nın beklediği gibi değildi.
“Ekselânsları.”
“Lina.”
Onu hızla düzeltti.
“Hayır, şu anda ihtiyaçları olan sizsiniz Leydi Lina. Onların kraliçelerine ihtiyaçları var.”
Cale, başını güvenli bölgeye çevirdi. Litana da başını çevirdi. Yağmurda ıslanan Orman halkı sevinçten ağlıyordu. Su buharı kaybolurken siyah zemini net bir şekilde görebilseler de sevinçle birbirlerine sarılıyorlardı.
Cale, önlerinde durmayı düşününce yorgun hissediyordu. Bu yüzden burada, iyi bir noktada olayı bitirmek istedi.
“Bence bu, son iki haftadır gösterdiğiniz çabanın sonucu. İlgi odağı olmak istemiyorum.”
Sırılsıklam ve solgun adam böyle söylemişti.
“Sadece o güzel yere gitmek ve gün batımını görmek istiyorum. Şu an gerçekten de o gün batımını görmek istiyorum.”
Sadece Sihirli Taşları toplamak ve gitmek istiyordu. Bu Ormanın durumu yüzünden her zamankinden daha fazla hareket etmek zorunda kalmıştı.
“…Roan Krallığını kıskanıyorum.”
“Affedersiniz?”
Cale, Litana’nın sözlerini net bir şekilde duymamıştı, bu yüzden ona doğru baktı. Litana gülümsemeye başladı ve başını salladı.
“Önemli bir şey değil.”
Litana hızla Ten’e bindi ve sınır çizgisini geçti. Kara Panterin üzerinde dimdik otururken, kısa boyuna rağmen Orman halkından daha yüksekte oturuyordu. Sesine biraz güç ekledikten sonra bağırmaya başladı.
“Ateş söndü! Eminim bunu buradaki herkes görmüştür!”
“Doğa, zaman gibi adildir. Zaman geçtikçe, ormanımızı kurtarabileceğiz! Bu yüzden bugün yeni bir başlangıcı kutlayacağımız bir gün olacak!”
Roaaaaar!
Ten, Litana ile aynı fikirdeymiş gibi bağırdı.
Driiiizle-
Yağmurun sesi bir an için sessizliği doldurdu.
Vaaaaaaaah!
Boşluk daha sonra insanların tezahüratlarıyla doldu. Şimdi bile, Cale’in yarattığı su, yol boyunca kalan küçük yangınları söndürerek Bölge 1’in kıyılarına doğru akıyordu.
– İnsan, üşüteceksin! Acele et ve hemen dinlenmeye git!
Cale, Litana’nın astları tarafından yönlendirilirken Raon’un dırdırını görmezden geldi. Onu götürdükleri yer, onun için çabucak hazırladıkları sessiz ve temiz bir çadırdı.
“Bir şeye ihtiyacınız olursa lütfen bize haber verin.”
“Hiçbir şeye ihtiyacım yok. Sadece sessizce dinlenmek istiyorum. Mümkünse yarın da erkenden gitmek istiyorum.”
Cale ile birlikte Ormana gitmek için Oorim’den geçen astların yüzlerinde inanmayan ifadeler vardı. Ancak yine de Cale’e olumlu bir yanıt verdiler.
“Evet, ihtiyacınız olan her şeyi sağlamak için elimizden geleni yapacağız.”
Astlar gittikten sonra Cale çadırın etrafına baktı. Choi Han ve diğerleri diğer çadırlara yönlendirilmişti. Ancak Cale’i takip eden biri vardı.
“Raon.”
Raon adı çağrıldıktan sonra kendini gösterdi.
Tsk.
Cale dilini tıklattı. Bir havlu aldı ve sırılsıklam olmuş ejderhayı kurutmaya başladı. Raon dalga tarafından büyülenince kendi etrafına bir kalkan koymayı bile unutmuştu.
“Sen kendini kurula, insan! Üşüteceksin!”
Cale, Raon’un yüzünü ovmadan önce 4 yaşındaki çocuğun hareketine burnundan soludu. Cale onu kuruturken Raon orada öylece oturdu.
Cale, saçını kurutmak için başka bir havlu kullandı ve Billos’tan aldığı kürelerden birini cebinden çıkarmadan önce o havluyu kenara attı.
“Bağlan.”
“Tamam, insan.”
Raon’un, sihirli iletişim cihazını hiç şikâyet etmeden bağladığına bakılırsa bir şeyden mutlu gibi görünüyordu. Cale, sihirli iletişim cihazı önünde havada durup bağlantı kurarken tahta bir sandalyeye oturdu.
Hemen az sonra sihirli iletişim cihazında bir kişi belirdi.
– Hah? Neden öyle görünüyorsun?
Veliaht prens Alberu’ydu.
– Sırılsıklam olmuş bir sıçana benziyorsun.
Cale, Litana’ya gösterdiği gibi, yüzüne nazik bir gülümseme yerleştirirken, Alberu’nun yüzündeki alaycı gülümsemeyi görebiliyordu.
– Böyle gülmesen nasıl olur?
Beklendiği gibi, bu gülümseme Alberu’da çalışmamıştı. Cale hemen her zamanki gülümsemesini takındı ve sandalyeye yaslandı. Alberu, bu rahat görünen Cale’e alışıktı.
“Majesteleri, Roan Krallığının yıldızı, Marki Stan’in ailesi nasıl?”
Hoik Köyüne gittiğinden beri, üç haftadır irtibatları kopmuştu. Bu son üç haftada çok şey yapmıştı. Bu da onlardan biriydi.
– Nasıl mı? Şu anda kontroldeki kişi değişiyor. Neden bu konuyu bu kadar merak ettin?
O anda Raon’un sesi Cale’in kafasını doldurdu.
– Sonunda intikamımın zamanı geldi mi?!
Marki Stan ve Venion. Onların Raon’a yaptıkları şeyler.
Raon’un geçmişte yaşadığı işkencenin travmasını tamamen atlatabilmesi için, buna sebep olanlardan intikam alması gerekiyordu.
Cale, ikisi yalnız kaldıklarında Raon’un intikam planlarını bir ninni dinler gibi dinlemek zorunda kaldı.
Ejderhalar böyle bir utancı asla unutmazdı. Raon, kaybettiği zamanı ve yok edilen güven duygusunu telafi etmek istiyordu.
Bu, dünyanın şiddetli hükümdarı olan bir ejderhanın doğal içgüdüleriydi.
Alberu, Cale’i temkinli bir bakışla izledi.
– Söylüyorum çünkü karşılığında bir şey alıyorum ama neden merak ettiğini gerçekten anlayamıyorum.
“Sadece hoşunuza gidecek şeyleri yapabilmem için, majesteleri.”
Cale’in yalan söylediğini görmek Alberu’nun burnunu kıvırmasına neden oldu.
Ancak, bu gerçekti.
“Doğruyu söylüyorum.”
Bu Alberu için de iyi olurdu. Alberu, Cale’in ifadesinden endişe duyuyordu ama şu anda yapması gereken bir şey vardı. Bu yüzden konuşmaya başladı.
– Acele kaleye geri dönün.
“Evet efendim.”
Cale, zaten oraya gitmeyi planladığı için evet demekte sorun yaşamadı. Elbette Cale acele etmeyecekti. Önce burada ne yapması gerekiyorsa yapacaktı.
Konuşmayı bitirmeden önce veliaht prens ile birkaç farklı şey hakkında sohbet etti. Daha sonra uyumadan önce biraz yemek yedi. Elbette Raon’un intikam planlarını her zamanki gibi bir ninni gibi dinlemek zorundaydı.
Sonraki sabah.
“Leydi Lina, oraya gitmek istiyorum.”
Cale, Litana’ya kıyıya gitmek istediğini söylüyordu. Artık burada kalması için bir sebep yoktu.