Kara bataklıktaki mana ve etraflarındaki hava dalgalanıyordu.
Kara Ejderha gökyüzünden aşağı doğru bakıyordu.
Her şeyin sonunda, o bir ejderhaydı.
Bataklık bölgesine şiddetli ve uğursuz bir aura hâkimdi. Cale, siyah bataklığın ve orman bölgesinin sınırına bakmak için döndü. Bu şiddetli ve uğursuz aura sınırı kontrol ettiğinden, orman burada olduğu gibi dalgalanmıyordu.
Ancak orada durup onları bekleyen grubun hepsinin ifadesi solgundu.
Cale, ‘Bir Kahramanın Doğuşu’nda ortalama bir ejderhanın gücüyle ilgili anlatılan bilgileri hatırladı.
< Balina Kabilesinin bir ejderhaya karşı hayatta kalabileceğinin söylenmesinin nedeni, ölmeden hayatta kalmayı başarabilme ihtimallerinin olmasıydı. Bir ejderhanın gerçekten isteseydi öldüremeyeceği hiçbir şey yoktu. Ejderhaların neden her şeyden ve herkesten üstün olduklarını söylediklerini anlamak için bir ejderhanın gücüne bakmanız yeterliydi. >
Booom! Boom! Boooom!
Cale bakışlarını gökyüzüne çevirdi. Kara Ejderhanın etrafında toplanan, elektrik teliymiş gibi görünen, birden fazla mana uzantısı birbirine çarpıyordu. Kara Ejderha sakince bataklığa baktı.
Eskiden işkence gören 4 yaşında bir ejderha.
O aynı ejderha artık orada değildi.
< Bir ejderhanın her şeye veya hiçbir şeye hükmetmesine gerek yoktur, çünkü varlığının kendisi bir tahakküm sembolüdür. >
Cale sırtında bir ürperti hissetmeye başladı.
Ooooooooo-
Pssssssssh-
Caaawwwwwww-!
Squeeeeeeeak-!
Karanlıklar Ormanı ağlamaya başladı. Cale etrafına bakındı ve başka hiçbir varlık göremedi. Ancak ormandan birçok farklı çığlık sesi geliyordu.
Daha önce Kara Ejderhadan korkmayan canavarların hepsi şimdi ondan o kadar korkmuştu ki ciğerleri çıkacakmış gibi çığlıklar atıyorlardı.
– Çok gürültülü.
Cale, onun zihninde konuştuğunu duyduktan sonra Kara Ejderhaya baktı. Kara Ejderha da Cale’e bakıyordu. İki sihirli bomba çoktan havada süzülüyordu.
Kara Ejderhanın gözlerinde sadece boşluk vardı. Bütün bunlar onun için çocuk oyuncağıydı.
“Ha!”
Cale’in dudaklarının köşeleri yavaşça daha da yukarıya çıktı. Balina Kabilesinin Witira’sı mı? Şu anda Kara Ejderhanın küçücük bedeninden Büyük Kambur Balinadan dünyalar kadar farklı olan ezici bir hâkimiyet yayılıyordu.
Cale ona doğru yüksek sesle seslendi.
“Hızlı ol, çünkü burası benim için de çok gürültülü!”
– Bunu söyleyeceğini biliyordum.
Kara Ejderha eşsiz kara manası onu çevrelemeye başlayınca o da nihayet gülümsemeye başladı.
Oooooong.
Şimdi de zemin dalgalanıyordu. Cale, ayaklarının altındaki titreşimleri hissedebiliyordu.
‘İnanılmaz.’
Ancak, titreşen zemine bakmaya devam edecek zamanı yoktu.
Siyah mana kaybolmuştu. Onun yerine siyah bataklığın üzerinde büyük, parlak bir küre vardı.
Cızzz Cızzzz Cızzzz
Küre bir güneş gibiydi, tüm farklı ışık kaynaklarını, onlar havai fişekler gibi birbirlerine çarparken, bir araya topluyordu.
Cale yutkundu. O anda olaylar gerçekleşti.
Swiiiiiiiiii-
Kara Ejderhanın kara manası iki sihirli bombanın içine girerken rüzgâr kükremeye başladı.
Tik. Tok.
İki bomba da geri sayıma başladı.
Dev bir meteor gibi görünen bir küre ile birlikte mümkün olduğunca patlayıcı hale getirilmiş iki bomba.
‘Onu yok etmek yerine, kara delik gibi içine çekecek.’
Cale, oradaki ejderha cesedinin sonunun iyi olup olmayacağını merak etti ama o an bunu Kara Ejderhaya soramadı.
– Şimdi yapıyorum.
Cale, Kara Ejderha bunu söyledikten sonra başka bir şey göremedi.
Baaaaaaaaang!
Cale, Karanlıklar Ormanı yankılanırken kulaklarını kapattı.
“Uh.”
Cale, yerin titreşimleri yüzünden sendeledi ama gözlerini kapatmadı.
Dünya siyaha döndü.
Cale’in gözlerinde son derece parlak bir ışık patlarken siyah bir sıvı gökyüzüne fırladı.
Screeeeeeeeeeeeeech-
Cale’in kulağında ürpertici bir ses çınladı.
Işık, siyah sıvıyla temas ettiğinde çatlamaya başladı. Cale başını kaldırdı.
Siyah bir sütun gökyüzüne fırladı ve sanki gece ve gündüz o anda bir arada var oluyormuş gibi göründü. Ancak bunların hepsi kısa bir sürede ortadan kayboldu. Siyah sütun toza dönüştü ve rüzgârla uçup gitti.
Çıtçıtçıtçıt.
Son kalkan da böylece kırıldı. Diğer ikisi zaten daha önceden herhangi bir gürültü olmadan kırılmıştı. Cale yaralı değildi.
Siyah bataklık ortadan kaybolmuştu, ama diğer her şey normal kalmıştı.
Cale, Paseton’un kucağında yavru kedilerle poposunun üzerine düştüğünü görmek için başını çevirdi. Ayrıca Witira’nın bir ağaç gövdesine tutunarak ayağa kalktığını da görebiliyordu.
İkisinin de gözünde derin bir korku vardı.
Ancak orman bir zarar görmemişti. Sadece bataklık kaybolmuştu. Bu inanılmaz bir kontrol derecesiydi. Bu yüzden Balina Kabilesi üyeleri gözlerindeki korkudan kurtulamadı.
Cale, siyah sütunun ortadan kaybolduğunu ve Kara Ejderhanın tek başına orada gökyüzünde durduğunu görmek için arkasını döndü. Kara Ejderha da zaten Cale’e bakıyordu.
Cale minik ejderhayla konuştu.
“İyi iş.”
Ejderhanın beş duyusu da şu anda çok tetikteydi. Ona gülümseyen Cale’in kolunun tüylerinin diken diken olduğunu görebiliyordu. Ayrıca Cale’in bakışlarını da görebiliyordu.
“Gerçekten iyi iş başardın.”
Cale’in sakin bakışları Kara Ejderhanın gülümsemesine neden oldu. Daha sonra dürüstçe duygularını paylaştı.
“Çok ferahlatıcı.”
Bu, Cale için metin olma vaktiydi. Ejderhanın gerçekten tazelenmiş göründüğünü görmek, Cale’in bu ejderhayı asla kızdırmamaya karar vermesine neden oldu.
Ron, Choi Han ve Beacrox da onu endişelendiriyordu. Etrafında, birkaç küçük canavarı yenebildiği için onun mutlu olmasına engel olacak kadar çok güçlü varlık vardı.
Cale, bir ejderhanın varlığını hissettikten sonra huzurlu bir yaşam sürme arzusunu tekrar teyit etti. Ardından, şimdi dibi görünen bataklığın dibine baktı.
Kara bataklık gitmişti ama orada hâlâ biraz siyah sıvı kalmıştı.
“Bu bir ejderha şeklinde.”
Yetişkin bir ejderhanın boyutunda olan, kilden yapılmış bir ejderhaya benzeyen siyah bir çamur bloğu vardı. Ayrıca bir ejderhanın başının olması gerektiği gibi görünen yerde beyaz bir taç varmış gibi görünüyordu.
Kadim güç işte bundan geliyordu.
“İstediğim gibi davranabilir miyim?”
Kara Ejderha ona cevap verdi.
“Cevabı bu kadar açık olan sorular sorma.”
“Teşekkürler.”
Cale, ejderha şeklindeki kara çamura doğru ilerlerken Kara Ejderhanın irkildiğini fark etmedi. Bu çamurdan kurtulursa muhtemelen ejderhanın kemiklerini bulacaktı.
‘Bunu ve antik gücü alırsam…’
Ne büyük ikramiye.
Cale gülümsemeye başladı ve avucu heyecandan kaşınmaya başladı.
Paat!
Bir kalkan Cale’in önünde belirdi ve her iki elinde de birer girdap kükremeye başladı. Girdaplar olabildiğince büyüktü ve Cale’in ayaklarının altında da rüzgâr oluşmaya başladı.
Swoooooooooooosh.
Rüzgârın Sesinin bir araya geldiği an buydu.
Spuuuuurt!
Kara çamur, sanki onu yutmak istiyormuş gibi hızla Cale’e doğru fırladı.
O anda Cale, kadim gücün sahibinin sesini duydu. Bu aynı zamanda bunun konum tabanlı bir kadim güç değil de, birileri tarafından geride bırakılan bir güç olduğunun göstergesiydi.
– Hâkim olmak ne demek biliyor musun?
Boom. Boom. Boom.
Derisini delip geçen soğuk ses, Cale’in kalbini çılgına çevirdi.
Ve sonra Cale’in vücudu aniden ileri fırladı.
Bang! Bang!
Elindeki girdaplar birer ok gibi ileri fırladılar. Girdaplar bir yol oluşturmak için siyah çamuru kestiler.
Cale o yoldan hızla geçti.
Kalkan ve kanatlar kara çamurun Cale’in üzerine düşmesini engelledi.
– Hâkim olmak her şeyi, hatta düşmanın nefesini bile elinden almaktır.
Boom. Boom.
Sesi her duyduğunda kalbi deli gibi atıyordu.
Sanki o sesten korkuyor gibiydi.
“Uhhh.”
Cale, kalbinin çılgınca çarpması nedeniyle dudaklarını ısırdı.
Swoooooosh-
Girdaplarının okları siyah çamuru yeniden kesti. Cale, kadim gücün hükmedici sesini zihninde duymaya devam etti.
– Düşmanın nefesini kesmenin en kolay yolu nedir biliyor musun?
Swiiiiiiiish, swiiiiiiish.
Girdaplar Cale’in önünü açmak için dökülmeye devam etti. Cale’in etrafı kara çamurla çevriliydi ve bu onun karanlıkta kalmasına neden oluyordu.
Ancak Cale, girdapların yarattığı yolda yürümeye devam etmek zorunda kaldı.
Sonra sesi tekrar duydu.
– Cevap korkudur.
Cale gülümsemeye başladı. Korku mu?
Cale, hayır, Kim Rok Soo, her türlü korkunun üstesinden gelmişti.
Bunu yapmak zorunda kalmıştı çünkü yaşamak istemişti. Herkesten daha mutlu ve daha huzurlu bir hayat yaşamak istiyordu.
İnsanlar zaten gizemli gelecek yüzünden korku ve dehşet dolu bir hayat yaşıyordular.
Daha önce Cale’in elinden çıkan diğer tüm girdaplardan daha büyük olan birleşik bir girdap, bir yol oluşturmaya devam etti.
Roaaaaaaarrrrrrr!
Bu eskisinden çok daha güçlü bir girdaptı.
“Saçmalık.”
Hükmetmek mi? Korku mu? Cale bunları umursamazdı. Tek umursadığı bunların kendisine nasıl fayda sağlayacağıydı.
Cale, yarattığı yoldan hızla geçti. Sonra sesi tekrar duydu.
– Muhahaha. Haklısın. Bu bir saçmalık. Zaten biliyormuşsun.
‘Buldum.’
Cale, Beyaz Ejderhanın kafatasını ve kafasındaki beyaz tacı görebiliyordu.
Cale taca doğru uzandı ve parmak uçları tacın üzerindeki mücevherin ucuna dokundu.
– İyi kullan!
Tacın tepesinden parlak bir ışık fırladı ve siyah çamurun kaybolmasına neden oldu. Aynı zamanda taç Cale’e doğru uçtu. Sadece farklı ve canlandırıcı bir ses duymak için gözlerini kapadı.
– Bazen blöf yapmak bile hayatını kurtarabilir. Muhahahahahahaha!
Cale, kalbini saran başka bir gücü hissedebiliyordu.
Bom Bom.
Kalbi çılgınca atıyordu. Bu gücün ne olduğunu hemen anlayabilirdi.
Cale’in ifadesi bulanıklaştı
“…Bu boktan şey de ne?”
Cale gözlerini açtı. Tüm kara çamurun kaybolduğunu ve büyük bir ejderhanın cesedinin ortaya çıktığını gördü.
“İnsan, neden pençemin ucu kadar güçlü görünüyorsun? Hayır, aslında hala zayıfsın ama bir şekilde, yani neler oluyor?”
Kara Ejderha Cale’e doğru koştu. Kafası oldukça karışık görünüyordu. Cale gülümsemeye başladı.
“Karizmam arttı.”
“Şimdi de hangi işe yaramaz saçmalıktan bahsediyorsun, insan?”
Kara Ejderha endişeli görünüyordu ama gerçek buydu.
Cale, bu antik gücün adını öğrenebilmişti.
‘Hükmeden Aura’
Gerçekten sevimsiz bir isimdi, ama tam olarak olay böyleydi.
‘YALNIZCA’ auranız güçlü hale geliyordu.
Birlikte geldiği süslü taç şekline kıyasla oldukça işe yaramaz bir güçtü.
“Dolandırıcılık için mükemmel bir güç.”
“Dolandırıcılık kötüdür.”
Cale, kaşlarını çatmaya ve ona dırdır etmeye başlayan Kara Ejderhayı görmezden gelmeye başladı ve grubun geri kalanına baktı.
Tereddüt ettiklerini ve ona yaklaşamadıklarını görebiliyordu. Cale, hükmeden aurayı bir kenara bıraktı ve uzakta duran grubu işaret etti.
Şu anda tüm orman sessizdi, sanki daha önce hiç çığlık atmamış gibiydi. Bu sessizliği bozan Cale oldu.
“Buraya doğru gelin.”
Derinden gelen ses, kulaklarını ve yüzlerini kapatan yavru kedilerin aniden başlarını çevirmesine neden oldu. Ardından Cale ve Kara Ejderhaya çok hızlı bir şekilde yaklaşmaya başladılar. Ancak, Cale’in yanından hızla geçtiler.
Kara Ejderhaya doğru gidiyorlardı. Ancak ejderhaya yaklaştıklarında yavaşlamaya başladılar.
“O, o yaralı görünmüyor!”
“Çok korktuk! En küçüğümüz zarar göremez!”
Yavru kediler ejderhanın etrafında dolaştı ve yaralanmadığından emin oldular. Daha sonra ona yaklaştılar ve ejderhanın sırtını sıvazladılar.
“En küçüğümüz en iyisi!”
“Çok havalı! Sen çok güçlüsün!”
Cale, hala hareket etmemiş olan Balina kardeşlere bakmadan önce ejderhanın sakince yavru kedilerin yanında kalmasını sağladı. Cale, kendisine sokulan ejderhayı okşarken yüzünde bir gülümseme ile Balina kardeşlere sordu.
“Gelemiyor musunuz?”
Derin ses Balina kardeşlerin kulaklarında yankılandı. Witira sıktığı yumruklarını açtı. Şu an öyle değildi ama kara çamur kaybolduğu an Cale şimdikinden çok farklı görünüyordu. Kesinlikle hala kırbacının tek bir hareketiyle ölebilecek kadar zayıf bir insandı.
‘Çok kuvvetli bir güçten farklıydı.’
Sadece bir anlığına olmuştu ama Cale ona babası Balina Kralı’nı hatırlatmıştı. Ama bu onun gücüyle alakalı değildi.
Bu sadece iktidardakilerin sahip olabileceği bir atmosferdi. Witira’nın hissettiği buydu.
“Genç efendi Cale.”
Cale, sonunda kendisine yaklaşan Balina kardeşlere sordu.
“İkinizin de yaralanmadığını tahmin ediyorum?”
“…Biz yaralanmadık.”
Witira, Cale’in her zamanki haline döndüğünü gördükten sonra hiçbir şey söylemedi. Cale, Balina kardeşlerden uzaklaşıp Kara Ejderhaya döndü.
“Etrafta kokusunu aldığın manadan kaldı mı?”
“Artık değil.”
Siyah sıvılar ve çamur ortadan kalktığından, oradaki mana da artık gitmişti. Geriye kalan tek şey, yüksek büyü direncine ve büyü yeteneklerine sahip sağlam ejderha kemikleriydi.
“O zaman bu kemikleri paketleyebilirsin.”
“Peki.”
Cale, yüzlerini onun baldırına sürtmekte olan yavru kedilere baktı. Cale ile göz teması kurduklarında, her iki yavru kedi de patileriyle Cale’in ayaklarına vurmaya başladı.
“Kötü bir şey olacağını düşündük. Neden en zayıf olduğun halde hep böyle öne çıkıyorsun?”
“Bunu en küçük kardeşimize bırakman gerekiyor. Ama tabi onun da yaralanması yasak.”
Cale, onu azarlayan yavru kedileri görmezden geldi. Daha sonra grupla konuşmaya devam etti.
“Hadi geri dönelim.”
Şimdi Henituse malikânesine dönmek zorundaydılar.
Ve birkaç gün geçtikten sonra Cale, tam olarak beklenenden iki gün sonra, sonunda eve dönebilmişti. Döner dönmez Hans’ın ona bir mesaj vardı.
“Genç efendi-nim! Ekselansları, veliaht prens sizinle temasa geçti. Ne oluyor?”
“Hiçbir şey değil.”
Cale, Hans’a belli belirsiz cevap verdi. Yine de yüzündeki gülümsemeyi gizleyemedi.
“Karşılıklı olarak yarar sağlayacağımız bir şey.”
Whipper Krallığının İç Savaşı tarafından yaratılan en büyük hazineyi çalmak için büyük bir şanstı. Hans Cale’e ayrıca başka bir bilgi daha verdi.
“Ah, ve Choi Han-nim Breck Krallığından yakında döneceğine dair bir mesaj gönderdi.”
‘Ne?’
“Küçük Lock da onunla birlikte geri geliyor. Ah, hatta Bayan Rosalyn bile.”
“Ne?”
‘Bu kadar erken mi? Breck Krallığını mı yok falan mı ettiler?’
Cale, eve döner dönmez kaşlarını çatmaya başlamıştı.